Een paar jaar geleden hebben mijn zus en ik nog staan kijken naar braakliggende grond, op zoek naar herkenningspunten uit ons gezamenlijk verleden. We waren toen nog enigszins in staat om de plek van ons huisje te lokaliseren, door informatie uit onze geheugens te combineren.
Een mooi moment....
Ook nu weer: het bewuste fotootje riep gelijk heel specifieke herinneringen op.
De tijd van je elfde tot je eenentwintigste beleef je tamelijk intens. Althans, bij mij was dat zo. Zó veel nieuwe ervaringen doe je dan op....
Even los van alle theorieën die er bestaan over de wijze waarop ons brein, en eventueel ook de rest van ons lijf, informatie verwerkt, opslaat en/of verdringt, vraag ik mij het volgende af:
Zou de intensiteit van datgene wat je meemaakt, vooral bepalend zijn voor de intensiteit van de herinnering die je er later aan hebt? En kun je überhaupt zélf die vraag beantwoorden als het gaat om je eigen herinneringen en ervaringen? Je weet immers niet óf en wát je verdrongen zou kunnen hebben? Of domweg vergeten?
En de hoeveelheid ervaringen, spelen die een rol? Hoe meer ervaringen, hoe meer herinneringen? Of is het juist andersom? Ga je, wanneer je weinig beleeft, je ervaringen en bijbehorende emoties juist uitvergroten, en sla je ze daardoor beter op?
Ik had altijd een ijzersterk geheugen. Dat wordt er in de loop der jaren niet beter op. En dat komt bij mij tegenwoordig beslist niet door overbelasting. Want ik dóe niet zo veel meer. Veroudering, vermoeidheid en ziekte liggen meer voor de hand.
Of zou er gewoonweg een grens zijn aan de opslagcapaciteit in je brein? Dat je, afhankelijk van je hersencapaciteit een maximum ter beschikking hebt, van, ik zeg maar wat, bijvoorbeeld een miljoen terrabite? Zodat, wanneer de harde schijf volloopt, de werking van de geheugenkaart slechter wordt? Trager?
Of werkt ons geheugen niet als een machine? Maar meer als een organisch proces, waardoor telkens alles vernieuwd wordt, oneindig? In jezelf, door celvernieuwing? Of met hulp van anderen?
Want kun je herinneringen doorgeven bijvoorbeeld, door ze aan iemand anders te vertellen? Ik vond de verhalen van mijn ouders en grootouders altijd prachtig. En hoewel zij er niet meer zijn, de verhalen leefden door in mij. Een soort externe harde schijf. Ik heb niet zelf de geluiden, kleuren, geuren etc. meegemaakt, en heb er eigen beelden bij ontwikkeld, dus mijn herinneringen zijn niet origineel, maar ze voelen wel authentiek.
En dát, terwijl je als luisteraar helemaal niet kunt weten of het wáár is wat je hoort. Want op de verhalen die ikzelf vertel, daarvan weet ik of ik een filter heb gebruikt. Om het juiste effekt te bereiken. Of om de toehoorder te sparen. Of welk motief er ook maar achter kan zitten om een verhaal op een bepaalde manier te vertellen. Ik ga er van uit dat iedereen dat in meerdere of mindere mate doet.
Verandert een herinnering als je hem gefilterd doorvertelt?
Zoals je een foto kunt bewerken?
Het fotootje van het straatje heb ik bewerkt. Verbeterd, eigenlijk. Waardoor ie duidelijker is geworden. En de essentie ervan beter tot zijn recht komt.....
Onze ervaringen maken ons mede tot wie we zijn. En de herinneringen eraan geven ons kleur ! Hoe groter het palet waar we uit kunnen kiezen, hoe rijker ons leven.
Voor mijn zus:)
Tgv de geboortedag van onze lieve Pa
CITAAT:
"Neem uw bed op, en wandel" - Egbert Timmerman (13-12-2022)
Don't limit yourself. Many people limit themselves to what they think they can do. You can go as far as your mind lets you. What you believe, remember, you can achieve.
Keep your dreams alive. Understand to achieve anything requires faith and belief in yourself, vision, hard work, determination, and dedication. Remember all things are possible for those who believe.
We do not remember days, we remember moments.
Cakes are special. Every birthday, every celebration ends with something sweet, a cake, and people remember. It's all about the memories.
