"De officier van Justitie eiste levenslang tegen juffrouw T."
Juffrouw T. ontmoette de heer D. op een feestje. Ze ging hem bij het dansen op de tenen staan. "Au!". En dat leidde dus tot een eeuwige verbintenis. Van de heer en mevrouw D.: "For richer for poorer, in sickness and in health". Al bijna 40 jaar samen; groeien en ontwikkelen; delen; vreugde en zorgen; oud worden.
Bijna onbegrensd.
Rollen vervullen, aan verwachtingen voldoen, samensmelten. En tegelijkertijd je eigen individuele zelf blijven. Grenzen vaststellen. Ruimte geven en ruimte nemen.
Relaties stellen hoge eisen....
Hoe werkt dat eigenlijk?
In liefdesrelaties. Ouder-kindrelaties. Vriendschappen. Werk- en professionele relaties.
Naarmate de gelijkwaardigheid tussen partners groter is, de onderlinge afhankelijkheid evenredig, en de belangen groter, neemt dan de verbondenheid toe? En de complexiteit?
Veroordeeld tot constante innerlijke en gezamenlijke zoektochten naar evenwicht en harmonie?
Neem een ouder-kind-relatie. Op enig moment wordt het kind volwassen. Het kind wordt daardoor gelijkwaardiger, minder afhankelijk, het belang verandert. Ouder en kind moeten op zoek naar een nieuwe rol. Nieuwe grenzen. Evenwicht. Harmonie.
Stukjes van jezelf inleveren. Oude rollen loslaten. Mogelijk wordt je later zelfs afhankelijk van je kind.
Hoe doe je dat?
Constante transformatie.....
Verandering en groei als levenstaak.
Volgens mij is een kind opvoeden de moeilijkste opdracht die je ooit krijgt in je leven. Niet alleen voor jezelf, maar vooral ook voor je partnerrelatie. Door een kind op te voeden krijg je diepgaand zicht op je normen en waarden, je emotionele evenwicht, de verwachtingen die je hebt, de eisen die je stelt aan iemand anders. Niets maakt zo duidelijk over hoe jij en je partner in het leven staan, dan dít! Het verbindt en verbreekt. Het brengt je beider kracht en je onvermogen aan het licht.
Hoe mooi is het dan wanneer je elkaar kunt helpen en aanvullen!
Want er is geen ontkomen aan. Je zult wel moeten! Je kind blijft nu eenmaal altijd de vragende partij. Totdat je zelf oud en dement bent geworden.
Relaties leren je alles over liefde en verplichting.
Ook voor en over jezelf. De verplichting om jezelf te zijn en te blijven. Zoveel van jezelf te houden, dat je jezelf mag en moet blijven. En daarin de balans te zoeken naar de ander: in hoeverre mag en moet hij of zij zichzelf blijven?
Elkaar half staan.
Samen één.
Samen één.
De ene keer is de één wat meer dan de helft van het geheel, de andere keer de ander. De ene keer "win" je, de andere keer "verlies" je.
Het ene moment is het fantastisch om samen te zijn en een seconde later kun je je tot elkaar veroordeeld voelen.
Het verlangen naar sámen kan leiden tot de grootste eenzaamheid.
Genieten en pijn liggen heel dicht bij elkaar......
Eisen en verlangen.
Wat zijn onze diepst gevoelde behoeftes, en onze grootste verantwoordelijkheden?
Hoe gaan we daarmee om?Hoe halen we het beste uit onszelf en de ander naar boven? En in hoeverre zijn we in staat om het slechtste in onszelf en de ander te accepteren?
Hoe kunnen we onszelf blijven spiegelen? Zien we dat de beperking van de ander eigenlijk onze eigen beperking is? Waar komt ons oordelen eigenlijk uit voort?
****
En hoe zit dat dan in werkrelaties?
Met de ene collega kun je uitstekend overweg, en met een ander helemaal niet. En heb je een gezamenlijk project met een goeie collega, dan wordt dat bij wijze van spreken jullie kindje.
Een vruchtbare samenwerking geeft energie.
Ik heb altijd gedacht dat je vooral in je liefdesrelatie helemaal jezelf kunt zijn. Omdat je je daarin kunt laten gaan. Je minder leuke kanten kunt laten zien. Je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent; jouw vermoeidheid, pijn en frustratie kunnen gewoon geuit worden.
Én je doet dat allebei....
Maar helemaal jezelf zijn, bestaat dat überhaupt? Jezelf zijn. Wie ben je dan? En hoe doe je dat?
Want al schrijvend bedenk ik nu dat je samen met iemand anders meer bent dan één. De ander roept iets bij je op en voegt iets aan je toe. En laat jou zijn wie je op dát moment bent. Jouw betere zelf, zonder dat je daarvoor je best hoeft te doen. Of jouw slechtere zelf. En dat kan in wezen iedereen bij je bereiken: zowel je partner als je kind, maar ook die leuke collega!
Iemand waar je heel veel tijd mee doorbrengt, die je ná staat en die jou door en door kent; waarmee je een gezamenlijk doel nastreeft. En waarmee je dat in een goede sfeer ook samen bereikt.
Als je vooral het beste uit elkaar kunt halen, en op die manier ook allebei je beste zelf kunt zijn, dan wordt elkaar steunen de norm. Samen ben je meer dan één!
-----
Dus, dochter, vrouw, moeder, vriendin, collega, et cetera: elke relatie eist dat je een beetje de ánder wordt!
En dat is lang niet altijd een straf......
-----
Nr. 1 van de top-40 op 20 maart 1976:
Nazareth, love hurts
CITATEN:
We have always held to the hope, the belief, the conviction that there is a better life, a better world, beyond the horizon.
Sometimes we may ask God for success, and He gives us physical and mental stamina. We might plead for prosperity, and we receive enlarged perspective and increased patience, or we petition for growth and are blessed with the gift of grace. He may bestow upon us conviction and confidence as we strive to achieve worthy goals.
The beauty is that through disappointment you can gain clarity, and with clarity comes conviction and true originality.
The greatest happiness of life is the conviction that we are loved; loved for ourselves, or rather, loved in spite of ourselves.
