Overzicht

Een totaaloverzicht van alle stukjes vindt u op mijn eigen website onder Filosoofjes archief: http://dijktim.nl/index_9.htm, en volgende pagina's

dinsdag 19 juli 2016

Afscheid

Dit is het afscheid van het blog filosoofjes omdat de schrijfster, Fem Dijkman, inmiddels op 15 juli 2016 is overleden. In de volle overtuiging dat haar leven volmaakt was, heeft ze haar laatste stap gezet. Rustig, en met een glimlach op het gezicht, heeft ze afscheid van ons genomen. De gedachte dat ze nu vrij is, geeft ons troost, maar we laten haar los met pijn in het hart. Fem heeft een aantal van haar blogs geselecteerd en wij hebben er een boekje van gemaakt. Indien u zo'n (gratis) boekje op prijs stelt, kunt u die aanvragen bij mw. Eveline Jansse-Van Noordwijk, Daalweg 59A, 7541 AM Enschede, tel.nr. 06-53136574, e-mail: jvnkantoor@gmail.com
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 9 april 2016

DE VOLMAAKTHEID VAN HET LEVEN

Als je het perfecte verhaal zou kunnen vertellen, zou je dan het volmaakte leven kunnen beschrijven?

                                   **

Mijn allerlaatste verhaal gaat over weerloosheid.
Weerloos zijn tegen ziekte, tegen alles wat daarbij hoort, en het uiteindelijk allemaal accepteren. Het is geen verhaal over zwakte, maar over het vinden van de kracht hoe er mee om te gaan. En over innerlijk wéten. Weten dát je weerloos bent én dat je je tegelijkertijd toch kunt verweren. Tegen de wereld en ook tegen je eigen onmacht. Dat levert een strijd op die je zou kunnen winnen. Maar die je ook kunt verliezen....... 
Ga je kiezen voor de strijd? 
Of ga je kiezen voor loslaten?
Hoe weet je wanneer je los moet laten? En wát je moet loslaten? Hoe weet je dat jouw weerloosheid er gewoon mag zijn? En dat die jouw leven ook mooi en waardevol maakt? 
Loslaten is niet hetzelfde als verliezen.
Maar het ervaren van loslaten, het zien van loslaten, het zien van weerloosheid, dat gaat niet zonder pijn.

Als baby ben je het meest weerloos. Maar dan heb je er geen idee van dat je dat bent. Laat staan dat je weet wat jouw weerloosheid met je moeder doet. Je bent er gewoon, en je vraagt. Om eten, om aandacht, om liefde. En als het goed gaat dan weet je moeder precies wat je nodig hebt. Zonder woorden. In een perfecte symbiose.

Als je oud bent, of ziek, afgetakeld, gehandicapt, kun je je ook heel erg weerloos voelen. Net zo afhankelijk als een baby. Met dat verschil, dat je nu wél weet dat je het bent. En er woorden voor zou kunnen bedenken die zeggen wat je voelt. Zodat je kunt uitleggen wat je wilt, wat je behoefte is. Maar vragen om hulp is moeilijk. Bovendien zie je dat die ander pijn heeft vanwege jou. En hup, het dilemma van je eigen behoeftebevrediging versus iemand anders niet willen belasten met jouw problemen, is geboren.

Wat helpt dan? Hoe help je jezelf?
Helpen woorden dan nog wel om begrip te krijgen? Kun je met taal toverformules maken die ervoor zorgen dat je echt contact legt? Dat je elkaar over en weer begrijpt? Nee toch? Volgens mij zijn woorden alleen nooit genoeg. Wat vooral heel belangrijk is, is dat je de ander wilt begrijpen. Willen, dat is waar het om draait in het leven. 
Willen leven.
Willen dansen en zingen.
Willen eten, drinken, vrijen, creëren, zorgen.
Willen luisteren. Willen begrijpen.
Willen helpen.
Willen, alles begint met willen.
Want als ik er wil zijn voor jou, en jij wilt er zijn voor mij, dan hoeven we niet perfect te zijn. We kunnen dan allebei helemaal onszelf zijn. Dan zijn we samen héél. Zoals we bedoeld waren te zijn. En daarom volmaakt. 
Ook al zitten we nog zo stuk, mankeert ons van alles, maar in zo'n moment van volmaaktheid in het samenzijn, dan weten we dat het goed is.
Dat het leven goed is.

En toch, er bestaat meer in het leven dan willen alleen. Het willen wordt namelijk begrensd door het kunnen. 
Is het erg als we iets niet kunnen, of niet meer kunnen? Wanneer we zijn aangewezen op de hulp van anderen, schieten we dan tekort en ervaren we alleen maar pijn? Welnee! 
Pijn hoort toch bij het leven? Net zoals verdriet over het zien van de pijn van iemand anders? En verdriet wanneer we de ander niet kunnen bereiken in zijn pijn. Dat betekent toch niet dat we falen! We doen ons best om ons in te leven. Om samen te zijn. In ons streven om het goede te doen, creëren we schoonheid. Liefde. 
Maar ook als dat niet lukt, als er geen gevoel van samen-zijn en heelheid is, dan heeft dat zijn waarde. Vanuit het idee dat alles nou eenmaal is zoals het is, kun je elkaar ook vervullen en aanvullen. Kun je proberen de eenzaamheid te overwinnen zonder woorden. 

Tóch het is mooier wanneer je je in vol vertrouwen kunt overgeven. 
Ik weet hoe moeilijk dat is. Ik heb in mijn laatste jaren totale afhankelijkheid ervaren. Ik was als een baby, volslagen hulpeloos. Maar dan wel met een heldere en autonome geest. Dat leidt in eerste instantie tot een heel bijzondere innerlijke spanning. Omdat je wilt blijven vasthouden aan het beeld dat je van jezelf hebt, zegt je levenslust dat je dóór wilt gaan, maar je hopeloze situatie maakt dat onmogelijk. En daardoor transformeert vasthouden langzaam maar zeker in loslaten.
Uiteindelijk is het zo dat je innerlijke kompas je de richting wijst van de weg, die je in je eentje moet gaan. Daardoor verandert de gedeelde gezamenlijkheid met je geliefden meer en meer in alleenheid. Het bijzondere van de overgave aan die alleenheid is dat er een paradox ontstaat: de terugkeer naar je oorspronkelijke kern zorgt juist voor een veel dieper gevoelde eenheid met de mensen waar je van houdt.
Ik heb er in mijn laatste jaren prachtige ontmoetingen door gehad. Met mijn man, en ook met heel bijzondere vrouwen. Zij zijn mijn nieuwe -spirituele- moeders geworden. Met hen blijf ik in de geest altijd verbonden. 
De winst van loslaten is dus dat alleenheid juist zorgt voor een gevoel van eenheid.

Het ondergaan van dit proces heeft mijn leven compleet gemaakt. Het einde bracht me terug bij het begin. De cirkel is rond. Er waren hoogtepunten en dieptepunten. Geluk en verdriet. Winst en verlies. Groei en verval. Van de geboorte tot de uiteindelijke terugkeer naar de moederschoot. Het kennen van de verschillen, maakt de beleving intenser. En door het weten dat de beide uitersten nodig zijn om het leven af te kunnen ronden, veranderen de gevoelens van incompleet-zijn en onvervuld verlangen langzaam maar zeker in een tevreden geest en innerlijke rust.

Ook al zijn ze verankerd in een volmaakte onderlinge samenhang, lichaam gaat uiteindelijk wel over in geest. We weten dat het aardse leven niet eeuwig duurt. En als jouw tijd is gekomen, ook al is dat een moment van genade, het afscheid is altijd te vroeg en pijnlijk.
Tóch is het eindpunt het moment waarop het leven vol-maakt is. 

Wat daarna gebeurt, dat weten we niet.
We hebben dan alleen geloof, hoop en liefde. En we zoeken troost in gedachten over het voortbestaan van onze ziel. Ikzelf ben er van overtuigd dat de ziel het meest manifeste deel van onszelf is. Het meest echte. En daarom blijft bestaan. Voor altijd. Zodat we elkaar eeuwig blijven ontmoeten en herkennen.

                                   ***

Ieder mens vertelt zijn eigen verhaal. Het verhaal over zijn leven, dat niet perfect was. Wanneer je dat verhaal kunt beeindigen met de gedachte dat de volledige acceptatie van imperfectie leidt tot het besef dat jouw leven volmaakt is, dan is het een werkelijk afgerond geheel. 
Zodat we het kunnen loslaten vanuit het weten dat het zo goed is.









Gedicht  "De zeer oude zingt", van Lucebert:
  • er is niet meer bij weinig
  • noch is er minder
  • nog is onzeker wat er was
  • wat wordt wordt willoos
  • eerst als het is is het ernst
  • het herinnert zich heilloos
  • en blijft ijlings
  •  
  • alles van waarde is weerloos
  • wordt van aanraakbaarheid rijk
  • en aan alles gelijk
  •  
  • als het hart van de tijd
  • als het hart van de tijd


Gepost door op Geen opmerkingen:

ETHIEK EN MORAAL

Om de bloemlezing van mijn stukjes die ik zelf het mooiste vind, compleet te maken, geef ik hier onder een paar verhaaltjes over het thema ethiek en moraal weer:



Strijden








Ouderdom:








Tolerantie:




Vluchten:




Vrije wil en vragen






Weerloos







Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 16 maart 2016

GEZONNDHEID

In verband met de MS Hackathon ben ik onlangs geïnterviewd door mobile doctors. 
Zie het artikel op hun website: http://mobiledoctors.nl/2016/03/12213/

Het onderstaande blog was de aanleiding:



Een leven met MS is onvoorspelbaar.
Je weet nooit waar je aan toe bent. Wat vandaag kan, kan morgen niet. En omgekeerd. Omdat je dat niet van tevoren kunt inschatten, valt er weinig te plannen. Een leven met MS zit vol verrassingen.
Toch weet je redelijk zeker, dat je van jaar tot jaar achteruit zult gaan. Dat is namelijk wat een progressieve ziekte met je doet. Progressie heeft in ons geval geen positieve bijklank. Geen vooruitgang, maar achteruitgang. En dat weten we allemaal wel, maar wat dat voor ons in ons dagelijks leven betekent, dat valt niet in te schatten.
Een normaal gezond persoon heeft natuurlijk ook last van achteruitgang. Pijntjes, het leven gaat langzamer, dat soort dingen. Maar het verval gaat dan meestal zo langzaam, dat je het amper in de gaten hebt.
MS patiënten kennen geen status quo.
Een schub betekent functieverlies, daarna mogelijk wat herstel, waar je overigens erg hard voor moet knokken. Maar je krijgt nooit terug wat je had. Bij elke nieuwe schub maak je dat proces door. Telkens opnieuw. Dus we krijgen nooit de kans om te wennen aan de situatie zoals die nú is. Wat we vandaag hebben, daar kunnen we redelijk van overtuigd zijn dat we dat misschien al morgen niet meer hebben. We moeten omgaan met voortdurend verlies, dus met de dingen die we kwijt zijn geraakt, maar ook nog eens in het besef dat we in de toekomst meer dingen kwijt zullen raken. En dat laatste is lastig. Want we weten niet wat dat zal zijn.
Vandaag een beugeltje aan de muur maken bij de wc, dat kan morgen al een onvoldoende oplossing zijn. 

Dat doet wat met je! Zowel mentaal, als in je portemonnee.....

De organisatie mobile doctors vroeg mij gisteren: wat heb je nodig als MS patiënt? Nou, dat is een hele goeie vraag! Want als je voortdurend met je achteruitgang bezig bent, dan is het heel moeilijk om vooruit te kijken, naar wat je nodig hebt in de toekomst. Daar komt nog bij dat je niet weet wat anderen jou te bieden hebben. 
Bovendien, vragen om hulp, dat is voor heel veel mensen een lastige opgave.
Eerst moet je bedenken dat je iets niet meer (zelf) kunt, dan moet je over de drempel heen dat je om hulp moet vragen, vervolgens moet je een vraag bedenken, en het risico durven lopen dat het antwoord op jouw vraag "nee" is.

Toch, als ervaringsdeskundige met 20 jaar MS heb ik zo'n beetje alle fases van de ziekte doorlopen. Dus misschien kan ik terugkijkend wel wat dingen aangeven.

Wat heeft een MS patiënt nodig? Ik ga het hier puntsgewijs aangeven.

1- een goede neuroloog
2- een goede huisarts
3- iemand die je helpt inzicht te geven in jouw ziekte, wat die ziekte met jou persoonlijk doet, en wat je nodig hebt. Én  helpt bij het verkrijgen van de nodige zorg en middelen.

Als je net de diagnose hebt gekregen, dan heb je helemaal geen idee wat je boven het hoofd hangt. Alles staat op zijn kop. Het fysieke, het mentale, het sociale, het financiële, alles verandert! Maar niet alles verandert in één keer, dat gaat in stapjes. 
Daarom is het belangrijk dat er continuïteit is in je sociale omgeving. En in de professionele omgeving. De drie bovengenoemde functionarissen zouden liefst levenslang met je mee moeten gaan. 
Zodat voor hen duidelijk is, of ze jou in jouw autonomie moeten laten, of dat ze je een steuntje in de rug geven, een handje helpen. Desnoods zaken helemaal overnemen. Ingrijpen.

Want als MS patiënt heb je een hele grote kans dat je volkomen verstrikt raakt in de zorgsamenleving. De zorg in Nederland is compleet versnipperd en bureaucratisch. Als individuele patiënt krijg je daar geen grip op. Je bent tegenwoordig aan de goden overgeleverd: 
Wmo, zorgverzekeraar, thuiszorg, uwv, cak, svb, Hulpmiddelenleveranciers, et cetera. En overal krijg je zo'n fijn callcenter aan de lijn.
Kwaliteit wordt alleen geleverd door echte ménsen. Die moet je zoeken, kwaliteit komt niet bij toeval op je af. Ik ben gezegend met een goede neuroloog en eerstelijns zorg verleners zoals huisarts, fysio, Wijkverpleging en ergo.

Maar wat ik in al die jaren heb gemist, is één persoon, die de regie voert. Die mij enkele keren per jaar bezoekt, en mij de zorg over rompslomp uit de handen neemt. Die informatie geeft, en ziekte-inzicht, en die ingangen heeft bij instanties en organisaties. Die me helpt om keuzes te maken bij het aanschaffen van hulpmiddelen, bij het aanpassen van mijn woning, bij gedoe met instanties.
Want het hanteren van de ziekte kost al genoeg energie. Het gedoe eromheen is wat me gek maakt. 
Daarom heb je iemand nodig die er voor jou is!

En wat had ik nog meer nodig gehad?
Regeringen die meer oog zouden hebben voor de financiële nood van de zieke medemens. De eigen bijdragen voor AWBZ, wmo en zvw zijn onmenselijk hoog. Als je ziek bent, dan word je financieel gestraft. Terwijl je nergens schuld aan hebt. 
Een MS patiënt blijft de rest van zijn leven ziek. In mijn geval wordt mijn gezin dus al 20 jaar financieel uitgekleed. Niet een klein beetje, maar tot op het bot. Op alle leuke dingen moeten we bezuinigen. Zelfs helemaal wegsnijden. Mijn man, die dus al 20 jaar zwaar belast wordt als mantelzorger, wordt ook praktisch en financieel belemmerd in zijn vrijheid. Vakantie? Welverdiende rust? Even afstand nemen om daarna weer door te kunnen gaan? Nou dat gaat niet zomaar. Heel af en toe een weekje een goedkoop huisje huren is het maximaal haalbare.
Ik zou hem zoveel meer gunnen!

Als zieke ben je niet alleen ziek. Je gezin lijdt er ook onder.

Dus nog één keer de vraag: wat heb je als MS patiënt nodig?
Een leven, samen met je gezin, waarin je optimaal kunt genieten van datgene wat je nog wel kunt. Zonder strijd, en zonder bijkomende ellende.


                             *******



                                ****


Het internet is mijn digitale venster op de wereld. Ik kijk naar buiten via het web, en ik laat bij mij naar binnen kijken.
In de afgelopen paar jaar heb ik diverse verhaaltjes geschreven over de zorg.
Zowel in mijn blog de filosoofjes, als voor MS web, als voor Maartje magazine.







Hieronder volgt een bloemlezing:


Autonomie:

Binnenste-buiten:



 Waardering in de zorg:









Vasthouden


Loslaten:


Vertrouwen:






























Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 14 maart 2016

NALATENSCHAP

"Alles waar je over nadenkt, vertraagt."
Daphne Schippers


Zoals u zich wellicht nog kunt herinneren, zat Aagje Z. in de gevangenis. Ze had zich al een jaar koest gehouden, dus zij was een beetje uit het blikveld van de directie verdwenen. Door het verlaagde toezicht zag zij haar kans schoon om ongemerkt te vertrekken. Toen de directie haar cel doorzocht, trof deze haar memoires aan. Geen literair hoogstaand werk, maar voor de geïnteresseerde lezer is het misschien wel aardig om te weten waar haar persoonlijke voorkeur naar uit ging.





Even alle gekheid op een stokje. De afgelopen tweeënhalf jaar stukjes schrijven, vielen toevallig samen met zorgverlening door het bovenstaande favoriete viertal. Zij hebben mij vaak geïnspireerd. Samen hebben we gelachen en gehuild. Genoten van het leven. Erbij stil gestaan. En nagedacht. Op zoek naar antwoorden.......

Ik heb er door geleerd dat het leven vooral vragen biedt.
Mijn stukjes staan daar vol van!

Ik hoop dat ik mijn trouwe lezers er een plezier mee heb kunnen doen. 

Omdat mijn gezondheid verder aan het afnemen is, wordt het schrijven moeilijker. Ik durf niet te zeggen dat ik binnenkort nog nieuwe stukjes zal schrijven. Ideeën genoeg, maar de handen moeten dan wel vormgeven aan die ideeën. Dat lukt niet meer zo heel goed.

Daarom lijkt het mij nu een mooi moment om de stukjes die ik zelf het mooiste vind, eens op de rij te zetten. 
Hieronder een korte bloemlezing:




Blogjes:

Levenskracht


Nabijheid


Begrip


Geest en lichaam


Ziel


Zielig


Circle of life


Het lastige kind


Verbeelding


Spiegelen


Licht


Engelen


Tekortschieten:


Bewondering








Vertrouwen:











Op zien Twents: Good goan!























Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 25 februari 2016

WINTER


Let my soul smile through my heart and my heart smile through my eyes, that I may scatter rich smiles in sad hearts.

Paramahansa Yogananda




Gepubliceerd in Maartje magazine:



Bent u ook wel eens bang? Bang bijvoorbeeld dat het nog heel lang duurt voordat het voorjaar wordt? Als je ouder wordt, of als je steeds zieker wordt, dan ligt de angst voortdurend op de loer. Angst die zorgt voor zielenpijn. De meeste cliënten van Maartje zullen, net als ik, van de generatie zijn die die pijn voor zich houdt. We hebben tenslotte al talloze keren meegemaakt dat die lente écht wel weer komt. Donker wordt altijd weer licht. En we zullen dóórgaan! Stoer en trots als we zijn.

Maar soms hebben zelfs wij een steuntje in de rug nodig. En die krijgen we vooral van échte mensen. Partner, familie, vrienden. En van lieve verzorgenden. Mensen die naar ons kijken met hun hart. Naar ons luisteren met hun ziel. Zo lang zíj er zijn, kunnen wij ons "Heel" voelen. En dan kunnen we in wederkerigheid sámen de lente afwachten. Liefde ontvangend, en liefde gevend.

Na maart komt april. 
En dan komt ook de maand Mei weer. 
Vanzelf...










Aprilletje




Als het stormt, moet je schuilen. Even rust nemen. Want na die storm is alles weer schoon, en kun je verfrist je weg vervolgen.
Fem





Gepost door op Geen opmerkingen:

dinsdag 16 februari 2016

ZICHTBAARHEID

Als je in een rolstoel rijdt, in zo'n elektrische, gigantische, kleurrijke stoel als ik heb, dan word je vanzelf een heel opvallende verschijning. Nou ben ik zelf niet de meest flamboyante persoonlijkheid, maar ik ben wel behoorlijk groot en enigszins omvangrijk. Dus zonder stoel zou ik ook al erg opvallen.

 

Maar dan krijg je de ingewikkelde paradox dat opvallen en zichtbaarheid absoluut niet hetzelfde zijn. Mensen die me goed kennen zeggen altijd tegen me: "Fem, ik zie die rolstoel helemaal niet, ik zie alleen jou!".

 

Dat is natuurlijk hartstikke mooi, en ik ben er ook heel blij mee, maar het is volslagen tegenovergesteld aan wat er gebeurt op straat en in bijvoorbeeld winkels en restaurants. Daar doet zich het curieuze verschijnsel voor, dat mensen, die me dus niet kennen, alleen maar die rolstoel lijken te zien. Ach, die rijdt zeker op de automatische piloot. "Fem, wie is Fem? Oh, is dat die enge, onzichtbare mevrouw?".

De gedépersonaliseerde rolstoeler.

 

En toch, je zou er bijkans een gespleten persoonlijkheid van krijgen!

 

Ach, misschien moet ik voortaan maar met mijn tweeën in die rolstoel gaan zitten, zodat ik nog meer opval.

 

Als alle rolstoelers dat nu eens zouden gaan doen, dan zijn we met het dubbele aantal gehandicapten. En wordt bij winkeliers en zo ook een dubbele noodzaak gevoeld om de toegankelijkheid van hun bedrijf versneld uit te voeren.....

Zou dat niet mooi zijn?

 

Een ludieke oproep om de ratificatie van het verdrag 'voor ons soort mensen' tot een goed einde te brengen.

 

Fem

 

Illustratie: Bert Roelofs





Gepubliceerd op MSweb.nl 

http://www.msweb.nl/columns/fem-dijkman/2437





Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 28 januari 2016

TEKORTSCHIETEN

Mijn "Open brief" op msweb vandaag, waarin ik reageer op het verhaal van mede-columniste Femke :




Beste Femke,
Erg onder de indruk was ik, van jouw 'Mijn Verhaal' op MSweb van 14 januari j.l.* Je beschrijft daarin hoe jouw oom moeite heeft met het accepteren van zijn ziekte, en hoe jij vooral de mens in hem zIet. Hoe jij hém ziet, en blijft zien, en niet zijn MS.
 

Jouw verhaal zette mij aan het denken. Over wat ziek-zijn met je doet. En wat het doet met de mensen in je naaste omgeving. Je partner, je kinderen, familie en vrienden. En het liet mij ook nadenken over oorzaak en gevolg.
 
De oorzaak van MS is nog steeds onbekend. Maar in elk geval is er geen sprake van schuld. Degene die het krijgt, kan er niks aan doen. Maar voelt zich, ik spreek hier namens mezelf, desondanks hartstikke schuldig. Schuldig in de zin van schaamte.
 
Want onze situatie is de oorzaak van veel ellende en gedoe. Ik kan niet meer wat ik kon, het ziek zijn kost mijn gezin heel veel geld, en mijn beperkingen zijn ook hún beperkingen geworden.
 
Schuld en spijt levert dat op. Spijt over gemiste mogelijkheden. Een toekomst en dromen daarover, die weg vallen. Het gevoel dat je anderen daarmee iets aandoet. Dat je je verantwoordelijkheden en verplichtingen niet meer na kunt komen. Dat je in plaats daarvan op jouw geliefden moet leunen. Dat leidt tot een innerlijke strijd, die het acceptatieproces rond de MS extra bemoeilijkt.
 
Náást het voortdurende gevecht met instanties over voorzieningen en dergelijke. Díe vaak onzichtbare realiteit vormt je.
 
Maar toch, jij hebt ook gelijk!
Want net als jouw oom, ben ik ondanks alles, nog steeds wie ik was. Misschien ben ik zelfs wel een betere versie van mezelf geworden. Leuker, aardiger, rustiger, begripvoller. Meer relaxed, in elk geval. Want ik heb nu meer tijd dan vroeger, en daarom ook meer aandacht. Aandacht voor anderen. Vanuit het besef dat alle mensen kwetsbaar zijn.
 
En bovendien, de dingen die ik vroeger deed en kon, maar nu niet meer, zijn daarmee inderdaad niet verdwenen. Ze zitten in mij verankerd. Ieder mens, elke situatie, en alle relaties, hebben meerdere kanten, die we zowel positief als negatief kunnen labelen.
 
Iedereen draagt bij, en iedereen schiet wel eens tekort. Het is soms gemakkelijker om over onszelf te oordelen, maar jouw lieve wijze woorden hebben mij een les geleerd. Inzicht gegeven...;). Namelijk om niet door te schieten in het één of het ander.
 
Daarom: dankjewel voor je positieve verhaal!
 
Fem
 

 
Illustratie: Bert Roelofs









Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 16 januari 2016

BEWONDERING

Zijn we in Nederland in staat tot bewondering? 
Leven we in een land waarin de bewoners graag alles tot de middelmaat reduceren? Een land waarin prestaties vanzelfsprekend zijn? Een land waarin we steeds meer met onze vinger wijzen naar de ander, als er eens iets minder goed gaat? Ben je nog in staat tot bewondering, en verwondering, wanneer je onverdraagzaam bent?

Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb nog steeds een groot vermogen tot bewonderen.
En ik kan mij ook heel erg verwonderen: bijvoorbeeld over mensen die dat niet meer kunnen. Mensen die alles vanzelfsprekend vinden, benijd ik niet. Bewondering betekent voor mij namelijk dat ik kan leren. En genieten. Van de mensen en van datgene dat ze doen en creëren. Het presteren en de prestatie, beiden zijn bewonderenswaardig.

Mensen met een bijzonder talent, daar kun je misschien makkelijk naar óp kijken. Artistieke prestaties, sportprestaties, uitvinders, charismatische leiders; ze zijn  in het oog springend en gewoonweg niet te evenaren. Misschien is dat laatste juist ook wel geruststellend. Zo van: "een dergelijk niveau is voor mij toch niet haalbaar, dus ik heb geen reden tot jaloezie. Laat ik er maar gewoon van genieten dat de ander mij in staat stelt om -plaatsvervangend- trots te zijn".

Maar wat te denken van mensen met minder talent, die zich bovenmatig en onafgebroken inspannen om elke dag opnieuw hun eigen wereldprestatie neer te zetten. Pijn, ongemak en tegenwerking trotserend. Wat is hun kracht? Doorzettingsvermogen, vasthoudendheid, trots, liefde voor wat ze doen, vakmanschap, gedrevenheid, het vermogen iets extra's te doen, dat te delen met anderen en daar meerwaarde aan ontlenen, zich in dienst stellen van een team zodat anderen ook beter presteren, nederigheid, respect voor doel en resultaat, en vooral ook hun eigenbelang niet overschatten. 

Ik ken dergelijke mensen.
Ze krijgen te weinig waardering en complimenten. Kennelijk wordt er gedacht dat ze sterk genoeg zijn om het allemaal altijd maar te kunnen. 
Maar dat is niet zo. 
Omdat het gévers zijn, lopen ze risico op overbelasting. Ze kennen hun eigen grenzen onvoldoende, en moeten daarom beschermd worden. Bijvoorbeeld door hun leidinggevenden, die goede omstandigheden moeten creëren en daadwerkelijk steun geven. Zodat de uitblinkers van onze samenleving hun bewonderenswaardige werk kunnen blíjven doen, en tot voorbeeld blijven voor de rest....












CITATEN:

There is a universal respect and even admiration for those who are humble and simple by nature, and who have absolute confidence in all human beings irrespective of their social status. Nelson Mandela



Between flattery and admiration there often flows a river of contempt.

Minna Antrim



A student never forgets an encouraging private word, when it is given with sincere respect and admiration.

W.L. Phelps


Admiration is the daughter of ignorance.

Benjamin Franklin




Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 11 januari 2016

BEROEPEN

Mijn werk was mijn beroep. 

Iedereen kan een vak leren. Maar een beroep uitoefenen is van een andere orde. Werk kun je namelijk op verschillende manieren beleven: als een last, als gewoon werk, een opgedragen taak, een gekozen taak of zelfs als een roeping. 
Beroep, roeping en beroeping. Daar gaat iets bevlogens van uit. Grote betrokkenheid. Een soort verslaving. Het werk dat je doet past als een warme, comfortabele, mooie jas. Die jas maakt je aantrekkelijk. Hij maakt je tot wie je bent. Zonder voel je je verloren, naakt. Zonder ben je niet meer dezelfde. 
Een beroep uitoefenen, geroepen zijn, heeft niets verhevens, maar wel iets spiritueels. Het dóet namelijk iets met je. Je ontwikkelt jezelf omdat je daar open voor staat. Je wilt je werk naar beste vermogen doen, daarom blijf je leren. Kennis, vaardigheden, inzet, persoonlijke groei. En uiteindelijk zul je ook moeten leren omgaan met je grenzen. Mensen die vanuit hun hart, hun kern, álles geven In hun werk, zijn misschien wel eens een beetje geneigd om de balans tussen innerlijke en privé behoeftes aan de ene kant en hun roeping aan de andere kant, niet helemaal juist af te wegen.

Ook dát moet je leren. 
En dat is voor iemand met een beroep de zwaarste opgave. Want altijd maar doorgaan is hun norm, altijd klaarstaan voor anderen is hun innerlijke waarde. Motivatie, overtuigingen: ze komen uitsluitend van binnenuit. Ze hebben van niemand aansporing nodig. Maar ze laten zich dus ook door niets en niemand stoppen.....

Mijn jas was een donkerblauwe wollen geruite houtjetouwtje jas met een roze streep. Ik vond hem zo mooi dat het me niet kon schelen dat de mouwen iets te kort waren. Daar kon ik lekker de handen uit steken. Precies, ik heb vaak te veel gewerkt. Over mijn grens. Maar ik vond het veel te leuk om daar ooit spijt van te hebben. 
Zelfs in de vakanties was ik altijd bezig. Want dingen bedenken en opschrijven, dat is niet aan tijd en plaats gebonden.
Maar dat was tóen. Ooit. Lang geleden.
Tegenwoordig heeft iedereen een mobiel met email en whatsapp, en is áltijd bereikbaar. Gestoord wordt je daarvan!
Want als werk al verslavend is...; die piepjes kun je gewoon helemaal niet negeren!
Werkgevers zouden alle medewerkers verplicht een cursus "mobiel uitzetten" moeten laten volgen. 

Ik heb mijn jas inmiddels uitgedaan.
Dat voelt uiteindelijk helemaal niet verkeerd. Dus ik denk er over om vanuit die ervaring maar eens de cursus "mobiel  uitzetten" te gaan ontwikkelen!
Ik voel me overigens niet geroepen om die cursus te géven.Want ik ben er helemaal geen ster in om zelf de mobiel uit te zetten. sterker nog, dat kan ik helemaal niet!

Ach, een online cursus kan natuurlijk altijd ......




Muziek: soeur sourire, dominique:










CITATEN:


I was living an extremely burdensome life, because every time I prayed, I became more clearly aware of my faults. On the one hand, God was calling me. On the other, I was following the way of the world. Doing what God wanted made me happy; but I felt bound by the things of this world.

Saint Teresa of Avila


















Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 9 januari 2016

TELKENS OPNIEUW

Gepubliceerd op MS web:


Om te beginnen een strijdbaar stukje. Want ziekte is gelijk aan strijd.
Nee, die vergelijking is te simpel. Want ziekte is zoveel méér dan dat. Maar ziekte leidt wel degelijk tot gevechten. Althans, bij mij is dat zo.
In de eerste plaats omdat het lichaam zich verzet tegen ziekteveroorzakende indringers. Iedereen kent dat van bijvoorbeeld een griep   Dat is hard werken! Vervolgens moet de geest strijden voor herstel. Je moet namelijk de mentale kracht zien te vinden die je helpt om er weer bovenop te komen. Hoe vaker je die hebt moeten zoeken, hoe moeilijker het wordt om hem te vinden.  Daarna moeten beiden samen vechten om weer de oude conditie te bereiken. En als dat niet mocht lukken, om welke reden dan ook, dan volgt de noodzaak om om te gaan met krachten buiten jou die je niet helpen, of nog erger: die je tegenwerken. Dat roept stress op, die ongunstig is voor het ziekteproces, en met een beetje pech begint dan ook nog eens alles weer van voren af aan. 
Bij een chronische ziekte houdt strijd dus nooit op. En bij een progressieve ziekte wordt de strijd bovendien steeds zwaarder.

"Positief blijven. Houdt moed. Wees sterk. Hou je taai. Beterschap. Hou hoop."
Ach, het wordt allemaal goed bedoeld. Maar die goede wensen en adviezen zijn vaak zo obligaat. En de strijd is dus eenzaam. 
Maar aan de andere kant: iemand van wie je houdt te moeten zien lijden en strijden, is minstens zo pijnlijk. Misschien nog wel veel erger. Dus die wensen en adviezen komen uit een gepijnigd hart, en daarom verdienen álle goedbedoelde woorden begrip en respect. En ze helpen om door te gaan. Om opnieuw te beginnen. Desnoods telkens opnieuw.

Maar steun van professionele organisaties daarbij is lang niet altijd vanzelfsprekend.
Als grootafnemer van zorg heb ik dagelijks contact met meerdere zorgaanbieders zoals: huisarts, fysio, thuiszorg, apothekers, medisch specialisten, leveranciers van hulpmiddelen, zorgloket, cak, svb.....
Er gaat dus geen dag voorbij zonder dat ik word herinnerd aan mijn ziek-zijn. Ik wil dat helemaal niet, maar er is gewoon geen ontkomen aan.
Vaak is het contact overigens heel plezierig en welkom, zoals met de meiden van de thuiszorg, en mijn fysio, maar soms wordt je door instellingen tot waanzin gedreven.

Bijvoorbeeld de afgelopen week. 
Omdat ik op dit moment een schub heb, met bijkomende klachten, en ik daar vorige week behoorlijk ziek van was, liet mijn huisarts mij opnemen in het ziekenhuis voor onderzoek. Na aankomst met de ambulance, werd even bloedonderzoek gedaan.
“Ach, mevrouw, niets ernstigs, u gaat weer naar huis “. Zes artsen heb ik moeten overtuigen, voordat de volgende dag de zevende arts eindelijk het noodzakelijke onderzoek deed. Zonder mijn verbale kwaliteiten en mijn vasthoudendheid, zou ik nu nog steeds in onzekerheid verkeren. 

Gggrrrr!!!! 
Je zult toch verzeild raken in de wondere wereld van de Nederlandse gezondheidszorg. Telkens weer moet je een konijn uit de hoed toveren. Als je niet voor jezelf opkomt, dan gebeurt er niets. Of er gebeuren dingen die je niet wilt. Je zult dus wel moeten strijden, of je wilt of niet. 
Maar ik blijf in bijna alle situaties vriendelijk en voorzichtig. Want in mijn volslagen afhankelijkheid van gezondheidsclubs lijkt me dát de beste strategie. Maar ik ben er zo onderhand zo verschrikkelijk kláár mee!

Dat levert dus óók nog eens een innerlijke strijd op. Wat krijgt de voorrang, verstand of gevoel? Hoe kun je je het beste opstellen in contact met instanties? Assertief? Voorzichtig? Onderdanig? Agressief? Hoe je het ook doet, het is nooit effectief genoeg.

Hoe blijf je daar in godsnaam positief bij??
En hoe behouden wij onze waardigheid?


Wat is daarom mijn  wens voor het nieuwe jaar? Een hoopvolle!
Natuurlijk voor alle lezers van MSweb heel veel geluk en gezondheid!
En directies van gezondheidsinstellingen wens ik een beleidsvoering gebaseerd op  gezond verstand en een goed hart. 
Want: WE’LL BE BACK!!


Een knuffel voor iedereen!



Muziek: kraantje pappie, het antwoord van flappie









CITATEN:


All life demands struggle. Those who have everything given to them become lazy, selfish, and insensitive to the real values of life. The very striving and hard work that we so constantly try to avoid is the major building block in the person we are today.

Pope Paul VI


The 
individual has always had to struggle to keep from being overwhelmed by the tribe. If you try it, you will be lonely often, and sometimes frightened. But no price is too high to pay for the privilege of owning yourself.
F. Nietzche





Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 8 januari 2016

DULDEN

Dulden - duldde - geduld.
Een werkwoord in de tegenwoordige tijd, in de onvoltooid- en voltooid verleden tijd.

Geduld is voltooid verleden tijd?
vvt? Is dat ook niet een afkorting voor verzorging-verpleging-thuiszorg? Jemig, hoe krijg ik het voor elkaar om die link te leggen? Zou mijn geduld mbt de zorg zijn grenzen hebben bereikt? 
"Als ik de situatie in de zorg toen langer had geduld, had ik mijn geduld misschien wel eerder verloren". Is dat niet een mooie voorbeeld-zin om de vvt van dulden uit te leggen?
Ach, flauwekul!

Dulden is toestaan, verdragen, gedogen. 
We krijgen allemaal in ons leven veel dingen te dulden, waar we vervolgens geduld mee moeten hebben. 
In mijn geval is dat onder andere de oneindige traagheid van mijn bestaan.... Vooral als ik ziek ben: de griep heb, of een blaasontsteking of iets dergelijks. Dat houdt voor mij namelijk in dat mijn lijf het helemaal opgeeft, en dat ik dan tijdelijk bedlegerig ben. Ik kan dan niets anders doen dan wachten tot de tijd voorbij gaat. Soms tel ik de seconden, minuten, uren en etmalen af. Wist u dat er 86.400 seconden in een etmaal gaan? Als je dan 12 dagen moet liggen, dan ben je miljonair geworden. Meer dan een miljoen seconden.  Armoede en rijkdom kun je op verschillende manieren beschouwen....

Het ongemak dulden, en geduld hebben met de situatie. Hoe doe je dat? Helpt een geduldig karakter? Helpt het als je niet snel boos wordt? Helpt het als je goed kunt verdringen? Helpt het als de gelukkig/ongelukkig-knop bij jou meestal op gelukkig staat? En zo niet, kun je geduldig-zijn dan leren?

Iedereen heeft zijn eigen manieren om met ongemak om te gaan. Dat kan variëren van rustige lijdzaamheid tot dramatisch/theatrale aandachttrekkerij. Het is maar net hoe je bent en wat je nodig hebt om jouw situatie voor jezelf draaglijk te maken. Het gaat niet aan, om als buitenstaander te oordelen over de methode die iemand hanteert. Want niemand weet hoe de ander lijdt. En welk copingmechanisme het meest passend is in díe situatie. Dat weet die persoon namelijk zélf niet eens, laat staan dat hij het kan uitleggen. 

Okë, misschien toch wel. Hier onder een poging tot uitleg van mijn kant.
Mijn stijl is: rust bewaren, beheersing, vermijden, verdringen en negeren. Af en toe een onzichtbare huilbui. En zo weinig mogelijk klagen. In plaats daarvan afleiding zoeken in de situatie van de ander. En uiteindelijk dingen opschrijven.
Mogelijk ziet de ene buitenstaander bij mij kracht, en de andere misschien wel lijdzaamheid. Wellicht hebben ze allebei gelijk. Hun idee komt vooral voort uit eigen perceptie. En verwachting. Bijvoorbeeld over hoe snel herstel gaat.
Dat duurt bij mij ongeveer 10 keer zo lang als bij een normaal gezond persoon. Een week griep ben je normaal gesproken na een week wel weer te boven. Bij mij duurt het 2-3 maanden. Met ups en downs. "Hoe gaat het nu met je? "; iedereen gunt me dat het na een week beter gaat. Voor mij is die vraag frustrerend, want ik heb geen positief antwoord. Voor de vrager is het antwoord frustrerend. Misschien nog wel erger dan voor mij. Want tenslotte heb ik leren omgaan met traagheid. Ik heb de traagheid in mijn leven geduld.
Als copingmechanisme.
Terwijl normaal gezonden snelheid als copingmechanisme hebben.
Dulden we dat van elkaar?
Hoeveel geduld hebben we met elkaar?















CITATEN:


I am free because I know that I alone am morally responsible for everything I do. I am free, no matter what rules surround me. If I find them tolerable, I tolerate them; if I find them too obnoxious, I break them. I am free because I know that I alone am morally responsible for everything I do.

Robert A. Heinlein



The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing... not healing, not curing... that is a friend who cares.
Henry Nouwen







Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)