De begrippen positief en negatief kun je verbinden aan deeltjes: protonen en elektronen. Positief en negatief trekken elkaar aan, zoals bij een magneet, en deeltjes met dezelfde lading stoten elkaar af.
Nu zijn er in de natuur-en scheikunde uiteraard vaste afspraken over wat positief is en wat negatief. In het dagelijks leven, in het intermenselijk contact, is dat vaak heel anders: meningen over positief en negatief kunnen daar nogal verschillen. Dat hangt onder andere af van opvoeding, ervaringen, visie, en bijvoorbeeld politieke overtuiging.
Maar ook van wat we onszelf, en dus ook anderen, wijsmaken. Wanneer er iets negatiefs in ons leven komt, dan geven we daar nogal eens zomaar een positieve draai aan. We verzinnen van alles, om onszelf in een beter daglicht te stellen. Of simpelweg, om te overleven, omdat het negatieve te overweldigend is.
Handelingen van mensen die veel in de schijnwerpers staan, staan niet altijd per sé in het daglicht. Vaak moeten deze mensen duistere dingen doen. En die dan vervolgens positief verkopen. Zogenaamd in het belang van statistieken, coalities of wat dan ook.
Zoals onlangs onze minister van volksgezondheid, Edith Schippers.
Laat zij in bijgaand artikel in het Financieele Dagblad over gezondheidszorg zichzelf zien? Of is dat een gemaakte, verzonnen versie van zichzelf, die uitlatingen doet tegen beter weten in?
Een verzonnen en geïdealiseerd beeld van de toekomst? Of is het wáár en gaat het om de werkelijkheid? Wiens werkelijkheid dan?
Omdat ik alle negatieve aspecten van de recentelijk door de politiek gemaakte keuzes m.b.t. de gezondheidszorg niet kan terugvinden in dit oppervlakkige verhaal, stoot mij de hele inhoud af! Het is veel te positief! Al het walgelijks waar afnemers en uitvoerders in de zorg tegenwoordig mee worden geconfronteerd, wordt zorgvuldig vermeden. Zodanig, dat je denkt: niks nieuws hier onder de zon en je loopt te pronken met andermans veren.
Zo, laat mij nu maar eens lekker negatief zijn!
Oh nee, maar dan zou ik er juist door aangetrokken kunnen zijn…; pffff, lastig hoor.
Ik verkeer zelf in een situatie waarin het leven soms te benauwend wordt. Ik moet dan bijvoorbeeld dingen verzinnen, om het draaglijk te maken. Leuke fantasieën. Dagdromen. Niks mis mee, om zo af en toe de werkelijkheid even te ontvluchten.
Want die kan dan zo zijn zoals ik hem zelf maak. Net zoals in een leuke film, een prachtige voorstelling, een lekker boek of een mooie sculptuur.
Gekke dromer.
Maar ik hoef mezelf niet meer weg te zetten als een intelligente denker; ik mag tegenwoordig menselijke trekjes aan de buitenwereld laten zien.....
En iedereen mag daarvan vinden wat ie wil.
Want mijn dagdromen hebben tenslotte geen enkele consequentie voor anderen.
Want dat vind ik wel een voorwaarde als het gaat om het verzinnen van dingen: je mag je morele verantwoordelijkheid niet ontlopen wanneer je keuzes maakt die gevolgen hebben voor anderen. Tenzij je daar als gevolg van verstandelijke handicap of ontoerekeningsvatbaarheid niet toe in staat bent. En zelfs dan....
Zo'n minister mag natuurlijk haar politieke visie verkondigen. We hebben niet voor niets vrijheid van meningsuiting. Maar mag ze informatie weglaten, of zelfs liegen?
En wat is dan de rol van de journalist? Mag hij haar ongebreideld een platform verschaffen waarop zij zich mag afficheren als een visionair politica?
Mag of moet hij kritisch zijn?
Heeft zijn al dan niet kritische houding gevolgen voor de kwaliteit van zijn artikel?
En de hoofdredacteur?
Stel je voor dat hun beider goedgelovigheid zou leiden tot publicatie van pure onwaarheden.
Waar sta je dan als gerespecteerd dagblad?
Mag álles, in het belang van stemmen van kiezers en van verkoopcijfers?
Verzinnen.
Is dat iets nieuws bedenken, perceptie of liegen?
CITATEN:
The mind cannot support moral chaos for long. Men are under as strong a compulsion to invent an ethical setting for their behavior as spiders are to weave themselves webs.
My message, especially to young people is to have courage to think differently, courage to invent, to travel the unexplored path, courage to discover the impossible and to conquer the problems and succeed. These are great qualities that they must work towards.
People who cannot invent and reinvent themselves must be content with borrowed postures, secondhand ideas, fitting in instead of standing out.
