Maar vooral op momenten dat we ons kwetsbaar voelen. Dan lijkt het wel of er een grote opening in onze borstkas ontstaat, waar het universum ons boodschappen doorheen kan zenden, waardoor we ons nóg kleiner gaan voelen
Álles kan ons dan raken.
Zoals Rutger Kopland beschrijft in zijn gedichtje over jonge sla.
Ik heb dat ook, dat naarmate ik ouder wordt, ik steeds meer ontroerd raak over het kwetsbare. Witte bloesem die uit de knop springt. Madeliefjes in het gras. Pasgeboren puppys. De tranen wellen zó bij me op.....
En boeken, en films....
Maar vooral bij tearjerkers denk ik dan: "Neeee, ik ga níet janken!". Maar meestal ben ik dan uiteindelijk toch weerloos. En dan voel ik me altijd een beetje gemanipuleerd door de schrijver of de regisseur. Ik heb gewoon een hekel aan goedkoop sentiment!
Maar échte kunst....
Die kan me diep raken. Echt goede boeken. Films. Schilderkunst. Beelden. Muziek.
Het mooie van muziek is dat het ons collectief kan raken. Je kunt sámen ontroering voelen.
In een concertzaal of bij een begrafenis komen vaak op één bepaald moment de zakdoekjes tevoorschijn.....
Ieder voelt dan natuurlijk zijn eigen emotie.
Gemis. Verlangen. Herinneringen.
De woorden zijn universeel.
De pijn individueel.
Voor J. en H.:
Voor B.:
CITAAT:
