Er zijn scans gemaakt van foetussen in de baarmoeder, die glimlachen.
Na zijn geboorte leert een baby dat zijn lachen een plezierige respons opwekt. Hij krijgt aandacht, warmte, liefde, eten, aanraking. Kietelen, kusjes op zijn buikje.
En deze dingen zorgen er mede voor dat hij zich veilig kan hechten aan zijn ouders.
Lachen ondersteunt dus het hechtingsproces. Hechten is nodig om te overleven. Zonder hechting hebben we geen toekomst. Hechting, vasthouden dus, leert ons te vertrouwen; op onze verzorgers, en later op onszelf.
We leren dus al heel jong hoe belangrijk het is om vast te houden. Vasthouden van de moederborst of de speen, van speelgoedjes, van de hand van je vader, van allerlei plezierige dingen dus.
Hechting en vasthouden zit ons daardoor als het ware in het bloed. Het is een patroon geworden; we weten dat we alleen maar veilig kunnen zijn wanneer we vasthoudend zijn.
Daarom maken we in de pubertijd en jongvolwassenheid een zware crisis door: we moeten ons losmaken. We moeten het aloude vertrouwde verlaten, om een zelfstandig individu te worden. Een mens met een eigen identiteit, waarop je moet leren vertrouwen, en waarbij je je veilig moet voelen.
Je zelfvertrouwen moet zó groeien, dat je op een gegeven moment in staat zult zijn om jóuw kinderen aan jou te laten hechten.
Alwéér hechten en vasthouden.
Komen we daar ooit los van?
Waarschijnlijk nooit.
Loslaten vereist moed.
Want ooit, bijvoorbeeld, zullen we onze kinderen moeten loslaten. We zijn nog maar nét gehecht, of ze gaan naar buiten, naar school, worden zelfdenkende wezens, krijgen een relatie en verlaten uiteindelijk definitief het ouderlijk huis.
Vasthouden kun je leren. Loslaten niet. Loslaten is telkens opnieuw een eenzaam proces, met keer op keer nieuwe gevoelens en ervaringen waarin je je eigen weg moet zien te vinden.
En dan maakt het terdege uit of datgene dat je moet loslaten voortkomt uit een eigen keuze, of dat jou iets ongewenst overkomt. Ik bedoel: enerzijds besluiten of "deze man, of die vriendin" nog wel in je leven past, dan wel anderzijds of je kind komt te overlijden, je je verstand of andere lichaamsfuncties verliest, of je baan dreigt verloren te gaan; die twee soorten loslaten zijn van een verschillende orde. Ik wil niet zeggen dat de eerste eenvoudiger is, maar het moment waarop je besluit om iets los te laten, om je situatie te accepteren, ligt bij de eerste vóór het voorval, en bij de tweede ná het voorval. Dat betekent dat bij verlies dat je overkomt, je je gevoelens en gedachten pas achteraf op de rij kunt zetten. Je autonomie, je identiteit en wereldbeeld komen onder druk te staan, nog los van de pijn om het verlies. Daar moet je innerlijke, heel persoonlijke oplossingen voor zoeken. Je moet jezelf als het ware her-uitvinden, ongeveer zoals in je pubertijd.
Je normen- en waardenstelsel komt weer onder druk. Je moet opnieuw voor jezelf bepalen wat je verdient in dit leven. En die informatie moet je voor een groot deel uit je onbewuste halen. En dat is lastig, want dat kun je niet vinden via je denkkracht.
Gevolg: we gaan vastlopen in onze wens om los te laten.
Want vasthouden is onze primaire overlevingsstrategie. Als loslaten tegen alles indruist dat we hebben geleerd, dat goed voelde, dat veiligheid bood, dan is het geen wonder dat we zwaar onder spanning komen te staan wanneer dat gebeurt.
Onze hersentjes malen dan maar door....
Alsof we dingen in een blender doen, die onder luid protest ons vertrouwen vergruist. En daarmee maar dóórgaat en doorgaat. Een smerig, stinkend drankje is het gevolg.
Stresshormoon voegt daar nog een extra vies smaakje aan toe.
En er rest ons niks anders: opdrinken zullen we het! Dat is de enige remedie om weer "gezond" te worden.
Het loslatingsproces is kennelijk een leerproces. Leerprocessen vragen tijd. Inzet. Energie. Maar uiteindelijk hebben ze altijd resultaat. We groeien er door. We krijgen er een herbevestiging van dat we op onszelf kunnen vertrouwen.
Het zijn ontwikkelingscrises die, hoe vervelend en zwaar ook, ons op het eind iets positiefs kunnen brengen.
Zijn die nachten wakker liggen en doormalen over onze zorgen, angsten en verliezen dan een cadeautje van het universum aan ons?
Pfff, nou dat lijkt me ook wel weer een beetje overdreven en ál te optimistisch!
Maar ik ga bij mijn volgende gevalletje "mentale constipatie" in elk geval proberen om, tijdens het piekeren, ook maar eens veel te glimlachen.
Wie weet leidt dat weg-lachen tot een snellere bevalling......
CITAAT:
Even though you may want to move forward in your life, you may have one foot on the brakes. In order to be free, we must learn how to let go. Release the hurt. Release the fear. Refuse to entertain your old pain. The energy it takes to hang onto the past is holding you back from a new life. What is it you would let go of today?
Breathe. Let go. And remind yourself that this very moment is the only one you know you have for sure.
Let come what comes, let go what goes. See what remains.
Creativity requires the courage to let go of certainties.
If the pressure is getting to you, whistle. In a barely audible way. It's the best way I know of to let go of tension. Music gets your mind off the situation, and the act of whistling melts the tension out of your body.
Fanatics do not have faith - they have belief. With faith you let go. You trust. Whereas with belief you cling.
Let go. Let God.... ~ Harmke en Ria
