Ieder gezichtspunt kun je ook van een andere kant benaderen.
En als je dat doet, leidt dergelijk onderzoek zowel tot kennisverdieping als vaak ook tot onzekerheid of verwarring.
Want wat te denken van de volgende quotes:
- Education is the most powerful weapon which you can use to change the world ~ Nelson Mandela.
En deze:
- When you act like a teacher, it's usually because you're afraid to be the student ~ Byron Katie.
De eerste uitspraak veronderstelt het bestaan van onderwijzers en leerlingen. Samen veranderen ze de wereld....
De tweede uitspraak veronderstelt dat wanneer je je gedraagt als onderwijzer je niet erg geneigd zult zijn om iets nieuws te leren. Ergo: er zal dan niet veel veranderen....
Dus, wie of wat zijn we dan het liefst? De onderwijzer of de leerling?
Of kunnen we ook allebei (tegelijkertijd) zijn? In elk geval kan de één niet zonder de ander bestaan.
Het leven zit vol leermomenten......
Hoe zit dat dan met mij?
Ben ik een onderwijzer?
Of ben ik vooral een student?
Zelfreflectie als levenshouding......
Maar toch: Ik vind het zeker leuk om kennis over te dragen. En om door middel van het stellen van vragen mensen te helpen bij hun streven naar zelfbewustzijn.
Maar maakt die houding mij dan automatisch bang om zélf te leren?
Kun je eigenlijk überhaupt onderwijzen zonder te leren?
Het leven zit vol vragen.....
Waar leer je het meeste van? Van kennisoverdracht, of van het zoeken naar antwoorden op vragen?
Hoe komt het toch, bijvoorbeeld, dat wanneer iemand zijn probleem aan jou vertelt, je gelijk weet hoe je dat probleem kunt oplossen. En als hetzelfde probleem jou zelf treft, je je vaak geen raad weet.
Goed, de persoonlijke betrokkenheid maakt ons natuurlijk ziende blind.
Kunnen we onszelf daar in ontwikkelen?
Hoe kunnen we leren om onze eigen onderwijzer/raadgever te worden?
In het dagelijks leven vormen patronen en vooronderstellingen het fundament van onze denkwereld. Als je iets nieuws wilt ontdekken, wilt innoveren, dan zul je buiten je gebaande paden moeten treden. Zet je oude gedachten op de kop. Keer ze om. Ga bij het vinden van oplossingen uit van het tegengestelde van je gebruikelijke ideeën.
Dus, ben je bijvoorbeeld altijd van het directe reageren, probeer dan eens een keer om níet te reageren.
Dát is moeilijk!
Maar zwart-wit wordt dan misschien wel grijs. Of mogelijk zelfs je lievelingskleur.
Goed, hier hang ik natuurlijk weer de onderwijzer uit, maar dít heb ik zelf ook geprobeerd. En ik heb ervan geleerd dat níet reageren ook een vorm van reageren is.
Reageren en niet-reageren zijn twee kanten van dezelfde medaille. Elke medaille heeft een voor- én een achterkant. De voorkant laat je zien aan de buitenwereld. En de achterkant rust tegen je hart.
Wat laat je zien, en wie bén je.....?
Zo heb ik mijn oorspronkelijke onvermogen tot openheid kunnen sublimeren tot heel goed kunnen luisteren naar anderen. Ik heb in de loop der jaren weliswaar geleerd om opener te zijn, maar mijn vermogen om te luisteren naar anderen helpt me soms beter mijn eigen probleempjes te hanteren, dan wanneer ik er over praat. Want luisteren naar anderen, belangstelling hebben voor iemand, leidt me af van mezelf.
En dat heb ik soms gewoon nodig.
Reflectie op de ander.
En daardoor jezelf helpen door een ander te helpen.
Het leven zit vol tegenstellingen.....
Ze leren ons wat we nodig hebben.
Education must begin with the solution of the student-teacher contradiction, by reconciling the poles of the contradiction so that both are simultaneously teachers and students.
Everything about me is a contradiction, and so is everything about everybody else. We are made out of oppositions; we live between two poles. There's a philistine and an aesthete in all of us, and a murderer and a saint. You don't reconcile the poles. You just recognize them.
The wise teacher does not bid you to enter the house of his wisdom but rather leads you to the threshold of your mind. -Khalil Gibran
