Dit werd gisteren bekend.
Vrijheid is een relatief begrip.....
Volgens mij ervaren de mantelzorgers zélf die vrijheid om te zorgen namelijk helemaal niet als keuze-vrijheid.
Wanneer je man of je vrouw, kind, moeder, schoonvader, opa, goede vriend of goede buur ernstig ziek wordt, dan zullen de meeste mensen helemaal niet nadenken over de vraag of ze zorg zullen verlenen; dat dóen ze gewoon.
En heel vaak gaat dat ten koste van henzelf; veel mantelzorgers overschrijden hun fysieke en mentale grenzen, om de mens in nood bij te staan. Want een zieke laat je tenslotte niet in de steek.
Stel je eens voor: jouw partner wordt ernstig ziek. Chronisch én progressief. Iedereen vraagt jou hoe het met je zieke partner gaat, maar niemand vraagt jóu hoe het gaat. Want je gáát gewoon; je houdt je sterk en gaat maar door en door. Je dwingt jezelf om door te gaan, want opgeven, of erger: zelf helemaal instorten, is geen optie.
Dat is wat ik mijn man zie doen. En vele andere mantelzorgers, die dag en nacht, 24/7, jaar na jaar, voor hun geliefden klaarstaan. Mijn man en ik vieren binnenkort wat dit aspect van onze relatie betreft, ons twintig-jarig jubileum.
We vieren in Nederland ieder jaar bevrijdingsdag, omdat we verlost zijn van de bezetter.
Maar in een paar miljoen gezinnen is er in het dagelijks leven geen feest meer. We leven allemaal in een prachtig, vrij land, maar binnenskamers heerst bij ons een dictator die ons er met ziekte, verzorging en belachelijk hoge kosten onder de duim houdt. Door stomme ziektes ben je met je hele gezin gevangen in je situatie. Daar is geen uitkomen aan.
Letterlijk.
Is vrijheid daarom slechts een concept?
Men zegt wel eens dat vrijheid zit in de ervaring van vrijheid. Vrijheid is het gevoel dat je iets vrij en graag doet, onvrijheid is het gevoel dat je iets onvrij en met tegenzin doet, de ervaring van gedwongenheid dus.
En ook zegt men: handelingsbeperkingen zijn geen wilsbeperkingen.
Als vrijheid en gevangenschap ervaringen zijn, gevoelskwesties dus, dan zou je met je gedachten en met je wil, dat gevoel moeten kunnen aanpassen. Je kunt je vrij voelen in je hoofd, zelfs als je in gevangenschap leeft.
Maar hoe moeilijk is dat wel niet?
Na bijna twintig jaar oefenen, kan ik zeggen dat mij dat redelijk is gelukt.
Ik voel me, ondanks de gevangenschap die mijn lichaam me oplegt, vrij in mijn hoofd. Wellicht méér dan mijn mantelzorger zich vrij voelt. Misschien komt dat wel doordat hij uiteindelijk veel meer een keuze heeft dan ik. Mijn situatie is onveranderbaar en ik kan er niet uitstappen. Hij heeft theoretisch de keuze om andere dingen te gaan doen dan hij nú doet. Maar voelt hij de vrijheid om te kiezen? Of juist een druk om te kiezen?
Het - al dan niet bewuste - besef een keuze te moeten maken, en wéten dat je de consequenties van die keuze moet dragen, maakt volgens mij het leven nóg zwaarder dan het al was, en dat haalt bovendien de vrijheid uit relaties.
Het leven vraagt al zo veel van mantelzorgers om daarin overeind te blijven. Daar kunnen we toch helemaal geen bemoeizuchtige overheid bij gebruiken! Dat verhoogt de druk nog veel meer.
Je zult maar ambtenaar zijn bij het zorgloket, en de helden van onze samenleving moeten vragen wat ze nog méér kunnen doen....
De arme ziel. Als het een góede ambtenaar is, wat zal deze rotklus hém dan ook belasten....
Maar zo niet, zou ik mij dan de vrijheid kunnen permiteren om die ambtenaar ons huis uit te schoppen wanneer hij/zij komt voor een herindicatie, en hij/zij mijn man nog éxtra zou belasten met zo'n vraag? Want mijn man kán niet méér doen. Maar mag hij dat ook zéggen?
Van de wmo? En van zichzelf?
Zouden die gemeentes en andere overheden wel weten wat er in de Grondwet staat? Eigenen zij zich tegenwoordig niet veel te grote vrijheden toe, ten koste van individuele, machteloze, burgers?
CITAAT:
We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal; that they are endowed by their Creator with certain unalienable rights; that among these are life, liberty, and the pursuit of happiness.
For to be free is not merely to cast off one's chains, but to live in a way that respects and enhances the freedom of others.
