Het was altijd mijn overtuiging dat je je leven moet leiden vanuit je kracht. En dat je, om nog sterker te worden, het effektiever is om je kracht te versterken, dan om heel veel energie te steken in het werken aan je zwaktes.
Maar wat gebeurt er als je kracht en je zwakte de beide zijden van één en dezelfde medaille zijn, en ze té ver uit elkaar komen te liggen? Die medaille wordt dan zo dik en zwaar dat 'ie voelt als een molensteen om je nek, die je volledig uit balans kan brengen.
Neem nou bijvoorbeeld het onderwerp "communiceren".
Stel, iemand kan zich uitstekend verbaal uiten, inhoudelijk sterk, abstract, overtuigend. Maar tóch wordt 'ie niet altijd gehoord. Omdat bijvoorbeeld de emotie niet overkomt. Of omdat hij zijn gesprekspartner niet hoort. Of te stellig is; hij heeft zó lang nagedacht over zijn gespreksonderwerp, en het voor zichzelf al van alle kanten belicht, dat de ánder geen enkel weerwoord meer kan bedenken. De communicatie stopt dan automatisch.
Je kunt dan altijd gelijk hebben, maar nooit gelijk krijgen....; de ander zégt ja, maar denkt néé.
Niet kunnen communiceren maakt eenzaam.
Eenzaamheid kan angstig maken.
Angst kan leiden tot afweer.
Afweer en goed luisteren (ook naar jezelf) passen niet bij elkaar.
En dan is de cirkel rond....
Eenzaamheid: het kan ons allemaal overvallen.
Iedereen voelt zich wel eens eenzaam of verlaten. Het is een gevoel van leegte en verdriet. Je voelt je niet verbonden met de wereld en met andere mensen om je heen. En het gaat om een puur persoonlijke en subjectieve beleving. Want het maakt vaak niet uit of je veel of weinig mensen om je heen hebt. En die kunnen het bovendien niet altijd aan jouw buitenkant zien hoe je je voelt.
Ik herinner me een situatie van vijftig jaar geleden, toen ik als klein meisje midden op een drukke markt mijn ouders uit het oog verloor; de verlorenheid en angst, gevoed door een nog sterker gevoel van afkeer over mijn afhankelijkheid van de verzorgers die niet in de buurt waren, zorgden voor zo'n overweldigende beleving van eenzaamheid, dat ik tóen misschien wel heb besloten me nooit weer zo machteloos te willen voelen......
Zo'n situationeel gebonden gevoel kan je dus behoorlijk vormen. Zowel in je voordeel als in je nadeel. Er sterker van worden is mooi, maar er door verharden, dat kan je beter niet overkomen. Verharding maakt je juist kwetsbaar. Waardoor het eenzaam zijn mogelijk niet beperkt blijft tot momenten en situaties, maar een basisgevoel kan worden.
Zou het kunnen zijn dat een sterke mentale afweer kan leiden tot een zwakkere constitutionele afweer? Een zwak immuunsysteem? Wie weet. Ik ben niet van de "oren-maffia", maar ik weet zeker dat lichaam en geest op elkaar inwerken. Mentale kracht en lichamelijke zwakte. Twee kanten van een medaille.
In mijn geval kán ik al jaren de achterkant van die medaille niet meer oppoetsen, dus móet ik die voorkant goed onderhouden. En kan ik alleen maar hopen dat het vermogen tot verbaal communiceren zo lang en zo goed mogelijk in stand blijft. Wederzijdse communicatie als medicijn tegen eenzaamheid.
Maar wat nou als dat ooit stopt?
Slaat dan de eenzaamheid in alle hevigheid toe? Als eenzaamheid een basisgevoel wordt als gevolg van je onvermijdelijke en onveranderbare omstandigheden, wat dan te doen? De afhankelijkheid van anderen wordt dan nóg groter dan 'ie nu al is. En nú is 'ie al groter dan vijftig jaar geleden. Controle houden versus overgave: het lijkt op een mentale balans die een leven lang in beweging blijft. Dát overigens, die zoektocht naar de juiste balans, houdt de geest ook in beweging.
Die innerlijke zoektocht: zou dat de remedie zijn om niet óm te komen in eenzaamheid? Eenzaamheid kan niet worden opgeheven door anderen, dat kun je alleen zélf. Dus ik weet: als ik ooit in de verleiding kom om mijn eigen gevoel van overbodigheid aan anderen te verwijten, dan moet ik even heel streng met mezelf communiceren! Zodat ik misschien niet alleen mezelf, maar ook anderen kan helpen....
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Eenzaamheid
CITAAT:
Pray that your loneliness may spur you into finding something to live for, great enough to die for.
Dag Hammarskjold
Loneliness and the feeling of being unwanted is the most terrible poverty.
Mother Teresa
Language... has created the word 'loneliness' to express the pain of being alone. And it has created the word 'solitude' to express the glory of being alone.
Paul Tillich
Negative emotions like loneliness, envy, and guilt have an important role to play in a happy life; they're big, flashing signs that something needs to change.
Gretchen Rubin
