Maar ook: anima sana in corpore sano?
Dus niet alleen een gezonde geest, maar ook een gezonde ziel in een gezond lichaam.
Wat beweegt ons?
Tegen iemand die vervelend doet zeggen we wel eens: "Wat bezíelt jou toch?!".
Met andere woorden, we begrijpen niet waar het gedrag van die persoon vandaan komt. Het lijkt wel of hij gedreven wordt door iets dat van buitenaf komt.
Een vraag die de mensheid al eeuwenlang bezighoudt is deze: zijn lichaam en geest één, of zijn ze twéé substanties?
Ik vraag me zelfs af of er niet dríe substanties zijn. Lichaam, geest en ziel.
Er zijn wetenschappers die beweren dat lichaam en geest één zijn, en dat er niet zo iets bestaat als een ziel. Omdat die niet zichtbaar en meetbaar is. Alles is één, en gedachten en het eventueel onverklaarbare zijn chemische processen. Eigenlijk is er in die optiek alleen maar lichaam.
Is de simpelste verklaring de beste?
Of vragen onze complexe lichaamsprocessen om een minder eenduidige verklaring?
Vergelijk ons lichaam eens met een computer.
Stel, de hardware (de kast, het moederbord, het grafisch systeem, etc.) is ons lichaam.
En het besturingssysteem (windows, linux, android, ios) is onze geest.
Dan is er bij een computer iets anders nodig (behalve stroom als voeding) om in aktie te komen. Iets of iemand moet op het toetsenbord rammelen.
Hoe werkt dat laatste nou bij mensen?
Lichaam en geest kunnen volgens mij uit zichzelf aktie nemen. Driften, instincten, gedachten, handelingen; simpel.
Maar waar is onze ziel dan?
Zou de ziel dan ook iets zijn dat buiten ons is? Of gedeeltelijk binnen ons en deels buiten ons?
En als we ziek zijn, kunnen onze geest en onze ziel dan niet gezond zijn? Of omgekeerd, als geest en ziel beschadigd zijn, is of wordt het lichaam dan ook automatisch ziek?
Ik wil graag de "tussen-de-oren-maffia" buiten beschouwing laten, want die vind ik erg kwetsend.
Wel kan ik uit eigen ervaring meepraten over de samenhang tussen lichaam en geest bij gezondheid en ziekte.
Als (gezond) mens hebben we een redelijk afgerond beeld over wat ons lichaam kan. Alledaagse dingen, virtuoze dingen en sportieve dingen. Veel dingen leren we geleidelijk aan en we gaan daarna op de automatische piloot, en we kunnen onzelf vervolgens uitdagen met moeilijker opgaven. Bijvoorbeeld in plaats van met twee ballen kaatsen, nu maar eens met drie proberen:).
Als je dan ineens ernstig ziek wordt, kun je plotseling veel routinematige handelingen ineens niet meer uitvoeren.
Het lichaam geeft het op, maar probleem is dat jouw "ik" dat nog niet weet.
Op dat moment realiseer je je dat lichaam en geest twee afzonderlijke substanties zijn.
En dan processen als creëren en synchroniciteit. Is jouw creatie van iets een eigen verdienste? Of wordt jou inspiratie "ingeblazen" door iets anders?
Mijn ervaring is dat het soms lijkt alsof "iets" mij in beweging zet (en dan bedoel ik niet mijn rolstoel). Iets búiten mij, maakt dat ik op een bepaald boek stuit, een toevallige ontmoeting heb, een plotselinge ingeving krijg, er een mooie zinsconstructie opborrelt.
Alsof er iets (het universum?) op míjn toetsenbord rammelt.
Waar komt dat vandaan?
Wat is dat?
CITAAT:
Music is a moral law. It gives soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination, and charm and gaiety to life and to everything.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten