Toen mijn neefje en nichtje een jaar geleden trouwden, voerden ze samen een dans uit op hun bruiloft. Het ontroerde me diep. In de eerste plaats vanwege de herinnering aan mijn eigen bruiloft, nu vijfendertig jaar geleden, toen mijn neefje één jaar oud was. Mijn man en ik dansten toen ook heel aardig..... En in de tweede plaats omdat neef en nicht er zo veel liefde, overtuiging en oefening in stopten. Choreografie, beweging en muziek maakten het écht mooi. En het éne hele kleine foutje, maakte het menselijk.
Práchtig.
Over hún dans was zo veel méér nagedacht dan wij destijds hadden gedaan over de onze. Goed, tien tot vijftien jaar leeftijdsverschil scheelt natuurlijk een slok op een borrel. Wij waren zó jong nog, en onbevangen. Mét de jaren komt voor veel mensen ook meer duidelijkheid over wie je bent, wat je nastreeft, en wat je wilt laten zien van jezelf. Mensen geven geleidelijk aan steeds meer expressie aan hun eigenheid.
De schaamtegevoelens uit de puberteit en adolescentie verdwijnen langzaam aan.
Wat ik nou zo knap vind van kunstenaars, ik bedoel hier professionals, is dat ze in hun vroege jeugd al moeten leren om hun expressie te uiten. En ik denk dat, naarmate ze dat beter hebben geleerd, ze ook beter in hun vak zijn. Je kunt als toeschouwer een uitvoering leuk vinden, of aardig, of zelfs mooi, maar om écht diep geraakt te worden is iets buitengewoons nodig. Iets dat vakmanschap overstijgt.
Vóórdat ik mijn electrische rolstoel had, gingen mijn man en ik regelmatig naar Amsterdam. Beetje winkelen, rondhangen, maar vrijwel ook altijd naar een expositie of voorstelling.
De voorstelling die het meeste indruk op me heeft gemaakt, ooit, is een dansvoorstelling van de David Parsons Dance Company in de Stopera. Met als hoogtepunt de dans "Caught" van David Parsons zélf. Ondanks zijn, voor een danser, hoge leeftijd wist hij mijn aandacht te "vangen" in een bijna-trance. De onmenselijk hoge sprongen, het stroboscooplicht en de samenwerking met de belichtingsman maakten het schouwspel fascinerend, intrigerend en onvergetelijk!
Wát is het toch dat sommige mensen éxtra geven bovenop de onberispelijke uitvoering van hun vak, dat hen zo speciaal maakt? Waardoor hun werk kúnst wordt? En of het nou een danser is, een bakker of een verpleegster, met dat extra ingrediënt dat ze in hun werk stoppen, naast de gebruikelijke inzet, motivatie en vakkennis, weten ze mensen aan zich te binden. Te pakken.
Het is niet alleen de liefde voor hun vak. Of hun neiging tot perfectionisme. Het is méér.
Het komt uit hun diepste zelf, en het komt voort uit een behoefte tot geven.
Maar ik kan er geen woord bij bedenken.
Wie weet het? Wie helpt me het woord bedenken?
*****
David Parsons Dance Company: Caught
*****
CITAAT:
Faulkner is a writer who has had much to do with my soul, but Hemingway is the one who had the most to do with my craft - not simply for his books, but for his astounding knowledge of the aspect of craftsmanship in the science of writing.
I've always remembered something Sanford Meisner, my acting teacher, told us. When you create a character, it's like making a chair, except instead of making someting out of wood, you make it out of yourself. That's the actor's craft - using yourself to create a character.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten