Een volwassen baby.
Zo voel ik me af en toe. Een redelijk ontwikkelde en zelfstandige geest in een lichamelijk volslagen afhankelijke situatie.
En ik heb niks meer te bieden, maar tóch worden er eisen aan me gesteld. Niet zo zeer qua dingen dóen, maar meer qua dingen láten.
"Doe toch eens niet zo ......!".
Nou, vul maar in. Ongeduldig, irritant, dwingend.
Lastig, kortom. In de meeste gevallen is het een grote grap als er zoiets tegen me wordt gezegd, maar soms is het serieus bedoeld. En als je leven vooral bestaat uit "wachten op....", dan ben je misschien wel méér dan normaal geneigd om aan de wens van anderen te voldoen.
Hoe ging dat vroeger eigenlijk?
Was mijn moeder wel tegen mij opgewassen? Waren de eisen die aan mij werden gesteld, toen ik nog heel jong was, niet te zwaar? Waarom vluchtte ik in mijn boekenwereld? In een hoekje met een boekje. Ik was altijd al te groot voor mijn leeftijd, maar ik wist heel goed hoe ik me klein moest maken.
Niet opvallen. Niks vragen.
Die psychologische bagage neem je mee naar je latere leven.
Alles wat je in je volwassen leven in psychologische zin belemmert om volop te leven en normaal te functioneren, daar zul je aan moeten werken. Wanneer je als kind niet gezien werd, dan moet je er láter zelf voor zorgen dat je zichtbaar wordt. Als je pech hebt, moet je dat alléén doen. Als je geluk hebt, zoals ik, komen er mensen op je pad, die je willen helpen met jouw persoonlijke ontwikkelingsproces.
Dan heb ik het niet over professionele begeleiders, zoals psychiaters, maar over je partner, kinderen, vrienden. Zelfs van je vijanden kun je veel leren over jezelf.
Zij kunnen allemaal een beroep doen op je innerlijke kind.
En, oh paradox der paradoxen: vooral je kinderen zijn daar héél goed in!
Je ziet in families generaties achtereen dat ouders en kinderen een zelfde soort psychische belemmeringen ervaren, alsof die overerfelijk zijn, net als materiële bezittingen. De manier waarop ze tot uiting komen, kan verschillen, maar in de kern zijn ze vaak gelijk.
Het kind in ons, het kind ná ons, ze zijn ons tot spiegel, als we onszelf toestaan te willen worden wie we werkelijk - kunnen - zijn. Als we bereid zijn onze oude knellende familiepatronen te doorbreken, kunnen daar heel mooie nieuwe patronen voor terugkomen. En wie wil er nou niet een nieuwe jurk in een fijne stof met een patroon dat onze verschijning veel beter tot zijn recht laat komen?
Ik koester dat kind in mij. Dat soms oh zo lastige kind.....
Cat Stevens: father and son
CITAAT:
You don't choose your family. They are God's gift to you, as you are to them.
Desmond Tutu
In every conceivable manner, the family is link to our past, bridge to our future.
Alex Haley
The whole point of being alive is to evolve into the complete person you were intended to be. -Oprah
Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves.
Carl Jung
On Children
Kahlil Gibran
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite,
and He bends you with His might
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies,
so He loves also the bow that is stable.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten