Het leven lijkt soms één grote invuloefening. Een kleurplaat.
We vullen niet alleen gevoelens voor ánderen in, zoals ik in mijn vorige stukje schreef. Ik merkte gisteren dat ik het ook voor mezélf doe.
Klinkt cryptisch he?
Even uitleggen...
Gisteren gebeurde iets, dat niet helemaal volgens mijn wens was. En ik raakte daardoor van slag.
Toen ik mijn verhaal aan manlief vertelde, begon ik te huilen. O jee, er was kennelijk meer aan de hand dan ik dacht! Hoe kan dat?
Want ik vond het gebeurde niet heel erg ernstig, en ik bén niet zielig. Maar toen ik het vertelde klónk het verhaal zielig. En prompt vóelde ik me daardoor ook zielig.
Een soort emotionele besmetting, maar in dit geval van mezelf.
Het was dus eigenlijk alsof ik naar iemand anders zat te luisteren. En een verhaal hoorde dat me emotioneerde.
Wat me ook wel eens overkomt als ik naar een film zit te kijken, of een boek lees, waarvan ik weet: "Dit is een tearjurker, dus ik wil níet huilen. Ik ga níet huilen!". En dan kun je erop wachten. De tranen stromen binnen de kortste keren over je wangen.
Wat is dat voor vreemd fenomeen?
Je ziet iets, hoort iets en vult daar gelijk een emotie bij in. Terwijl je helemaal niet weet of die emotie ook werkelijk zo beleefd wordt.
Kennelijk zelfs niet van jezelf.
Althans: laat ik voor mezelf spreken :).
Ik schreef in dat vorige stukje: ik geef de kwaliteit van mijn leven het cijfer 8,3.
Veel mensen zullen zich niet kunnen voorstellen dat een ernstig gehandicapte rolstoeler met de nodige sores, rompslomp en zorgen zich desondanks gelukkig kan voelen. En tóch is dat zo. Er zijn uiteraard momenten dat ik mijn leven eerder een drie zou geven dan een acht. Zoals gisteren. Maar die momenten gaan voorbij. En dat wéét ik ook altijd. Gemiddeld genomen voel ik me gelukkig. En het klopt dus ook voor mij wat het artikel in de Volkskrant schrijft over 'hedonistische adaptatie': als er iets ernstig gebeurt kom ik na verloop van tijd vanzelf weer terug op mijn basis-geluks-gevoel. Er zijn ongetwijfeld dingen die me daarbij helpen: mijn kracht zit niet meer in mijn lijf, maar de kracht in mijn hoofd is onverminderd. Dus ook al vind ik dat in praktische zin mijn leven niet meer van betekenis en zingevend is (ik kan niet iemand even een kopje koffie geven, of een schouderklopje, of een maaltijd klaarmaken - ik kan zelfs op geen enkele wijze voor mezelf zorgen), maar in intellectuele zin kan ik nog steeds bijdragen aan het leven. Steun bieden. Er gaat dus nog steeds iets van mij úit. En ik vermoed dat dát mijn geluk is. In dubbel opzicht. Denken, bijdragen en het goede proberen te doen.
Ach, de eeuwige wijsneus .....!
Maar even serieus: Als het leven je niets meer brengt, en als je ook nog eens het leven niets meer te géven hebt, hoe zwaar wordt het dan?
Hoe zwart-wit?
Als ik daar nu goed over nadenk: misschien is het wel verstandig om dat nog maar even niet in te vullen. Want mogelijk zijn er ook dán nog heel veel kleuren te ontdekken!
CITATEN:
Human behavior flows from three main sources: desire, emotion, and knowledge.
Plato
Red is such an interesting color to correlate with emotion, because it's on both ends of the spectrum. On one end you have happiness, falling in love, infatuation with someone, passion, all that. On the other end, you've got obsession, jealousy, danger, fear, anger and frustration.
Taylor Swift
The very essence of literature is the war between emotion and intellect, between life and death. When literature becomes too intellectual - when it begins to ignore the passions, the emotions - it becomes sterile, silly, and actually without substance.
Isaac Bashevis Singer
Studies have shown that 90% of error in thinking is due to error in perception. If you can change your perception, you can change your emotion and this can lead to new ideas.
Edward de Bono
I'm a complete human being. I'm very emotional and loving. I feel, I hurt, I give, I take, and also I think. I analyze. I'm a sociologist, anthropologist.
Erykah Badu
6 opmerkingen:
Dank voor jouw laatste blogs over geluksbeleving, bijdragen aan de wereld en compassie. Ik bleef hangen bij de zin 'volkomen afhankelijk'. En merkte dat ik je niet zo ervaar, weliswaar lijfelijk (het kopje koffie bijvoorbeeld dat je niemand meer kunt aanreiken), maar als je het hebt over de wederkerigheid in lichaam en geest, mis ik hierin jouw onafhankelijke geest. Zou het ook zo kunnen zijn dat je jezelf lichamelijk minder afhankelijk voelt door jouw onafhankelijke geest? Ik zocht hierbij een citaat van Nelson Mandela hierover, kon ik net vinden. Gaat erover dat, hoewel hij fysiek gevangen zat, niemand zijn onafhankelijke geest kon afnemen.
En verder bleef ik hangen bij de cijfers die je jouw leven geeft, een 8,3 bij geluksbeleving, een 3 bij verdriet en pijn. Die waardering van de ene emotie als 'fout' en de andere als 'goed', maakt dat we naar mijn idee het leven en zijn belevingen 'splitsen', gevoelens als goed en minder goed waarderen. Ik ben de laatste tijd geinspireerd door wat Jeff Foster hierover schrijft in zijn visie van de non-dualiteit:
Hij noemt de perfectie van imperfectie en schrijft over de golfen van een oceaan, die door de oceaan zelf allang geaccepteerd zijn. Het is de kunst dat wij dat ook inzien en hij noemt dit 'Onvoorwaardelijke acceptatie'. Een ''golf'' gevuld met onzekerheid is net zo zeer een golf als eentje die vol zit met vreugde. ''Omarm de wereld'' - En je zal zien dat echt compleetheid schuilt in jezelf.
Oh ja, dat ervaar ik ook zo en volgens mij leef ik daar oook naar. Dat neemt alleen niet weg dat er gewoon momenten van verdriet, leegte, eenzaamheid en frustratie zíjn, in ieders leven. In het mijne niet meer of minder dan het jouwe.
Of fysieke afhankelijkheid beter verdragen word door mij vanwege mijn onafhankelijke geest? Of anderen mijn onafhankelijke geest eerder zien dan mijn afhankelijke lijf? Geen idee!! Het zou overigens best wel eens zo kunnen zijn dat dat per situatie verschilt, en ook per persoon verschilt. Naarmate de hoeveelheid zorg die iemand mij verleent, zal ook de ervaren last toenemen. Maar ook dát is een invulling van gevoelens die niet gecheckt is.
Anyway, de hoogte van het cijfer voor levenskwaliteit zou best wel eens kunnen samenhangen met heel veel factoren, maar acceptatie is volgens mij de belangrijkste. Alles bezien zonder oordeel. Er is geen goed en geen fout, hoewel: dat is een abstracte gedachte. Ervaren, voelen, denken maken het leven concreter dan dat idee. En ook dát is mooi.
Het (leven) is nou eenmaal wat het is ...
Mooi wat je schrijft over afhankelijkheid en onafhankelijkheid. Voor mij hangt dit samen met begrippen als leven als een 'bedelaar' of leven als een 'rijk mens'. Jij bent veel afhankelijk van hulp van anderen, en naar mijn idee kun je die afhankelijkheid vormgeven als 'slachtoffer' (bedelaar) of vanuit wederzijdsheid. In die wederzijdsheid heb je een 'heldere' deal met diegene die datgene doen waartoe jij niet meer in staat bent. Met diegenen die hiervoor betaald worden is die deal makkelijker gemaakt, dan met diegenen die niet een 'professionele' rol hebben. Het lijkt mij dat de onafhankelijke geest ook met diegenen een 'heldere' deal kan sluiten. Een deal waarin er wederzijds sprake is van rijkdom. Ik ben benieuwd of je begrijpt wat ik bedoel, en of hier wellicht ook een onderwerp voor een blog inzit?
Hmmm, ja ik snap 'em helemaal. Vlgs mij héb ik daar al eens over geschreven, alleen geen idee meer waar... (Haha, alzheimer light). Die deal blijft overigens bijna altijd een soort ongeschreven wet. De ene keer zal een gevoel van liefde de basis zijn, een andere keer een gevoel van verplichting. En het stelt ook eisen aan de ontvanger.
Mantelzorger zijn is een zwaar beroep. Je kunt er geen vrije dag voor nemen. Misschien kun je lijfelijk de zorg wel even loslaten, maar in je hoofd en hart niet. Zorg neem je overal mee naar toe.
Dus ook voor mantelzorgers geldt: een eeuwige spagaat tussen afhankelijkheid van zorgverplichting en -behoefte, en tóch een eigen onafhankelijk individu blijven.
Ik heb heel veel bewondering voor alle mantelzorgers!
Helemaal mee eens. En jij schrijft dat het de ene keer een basis van liefde aan de orde is, en de andere keer een basis van verplichting. En dat is precies wat ik bedoel. Er is niks mis met een basis van verplichting, zolang je zelf de verantwoordelijkheid neemt voor dit gevoel van verplichting. Bij mij gaat het in het leven om in volle bewustzijn elkaar te 'ontschuldigen' van datgene waartoe je niet in staat bent. We kennen allemaal in ons leven de momenten waarop we het niet voor elkaar krijgen onszelf uit te spreken, daar is niks mis mee. Waar naar mijn idee wel iets mis mee is, is dat je vervolgens hiervoor niet de verantwoordelijkheid neemt, maar die bij de ander neerlegt. En ik snap dat dit een behoorlijke mate van vermogen tot zelfreflectie vraagt.
👍👍😘😘
Een reactie posten