VRIENDINNEN

Ik ben zo blij met mijn vriendinnen!
Het zijn vrouwen met zulke verschillende persoonlijkheden, dat je je afvraagt hoe het toch kan dat je met hen allemaal gek kunt zijn.

En wat verder bijzonder is, dat wanneer zij elkaar ontmoeten, een aantal van hen elkaar heel goed verdraagt, sterker nog: ze vinden mekaar ook leuk.

Hoe komt dat toch?

We kiezen toch altijd voor mensen waar we op lijken? Zien we bij al die verschillende mensen dan toch iets bekends? Iets dat tegen ons zegt: "Ik kén jou!"

Hoe ontstaat eigenlijk een vriendschap?

In allerlei sociale situaties kun je mensen ontmoeten, die je aardig vind. Of leuk. Of interessant. Je komt er mee in gesprek, en er ontstaat een klik. Je deelt dingen met elkaar die je in je leven meemaakt, en die belangrijk voor je zijn. Je hoopt op begrip, vertrouwen, erkenning. Loyaliteit. Dezelfde normen, waarden, ideeën. En daarna doen warmte, hartelijkheid en gezelligheid de rest.

Maar het allerbelangrijkste: je moet samen verschrikkelijk kunnen lachen!

En dan ga je je vanzelf verbonden voelen. 

Het is dan vervolgens volslagen duidelijk wie je beste vriendin is: dat is degene die jou alleen maar energie gééft; die je blij maakt en die je altijd wilt zien. Bij wie je niet hoeft na te denken wat je zegt en waarbij je volledig jezelf mag zijn.

Je beste vriendin is daarmee misschien wel het waardevolste geschenk in je leven.

"Ware vrienden kun je herkennen aan de volgende eigenschappen:

• de neiging om datgene te doen wat het beste is voor de ander;
• sympathie en empathie;
• eerlijkheid, ook in situaties waarin het voor anderen moeilijk kan zijn om de waarheid te spreken of te horen;
• wederzijds begrip en medeleven; de mogelijkheid van contact voor emotionele steun;
• genieten van elkaars gezelschap;
• vertrouwen in elkaar;
• positieve wederkerigheid: een gelijkwaardig geven en nemen tussen de twee partijen;
• de mogelijkheid om jezelf te zijn, je eigen gevoelens te uiten en fouten en vergissingen te durven maken zonder bang te zijn dat je daarvoor wordt veroordeeld." (Aldus http://mens-en-samenleving.infonu.nl/communicatie/110657-wat-is-echte-vriendschap.html ).

Wat volgens mij ook belangrijk is, is dat je in het contact met de ander ook wordt gespiegeld. Althans, als je dat wilt. Als je openstaat voor persoonlijke groei. Waardoor verdieping ontstaat. Zowel bij jezelf als in de relatie. 

Hoewel, de ene keer gaat dat sneller dan de andere keer. 

Je hoeft elkaar niet per se jaren lang te kennen, om het gevoel te krijgen dat iemand een goeie vriendin is. Want vriendschap en betrouwbaarheid kun je niet bewijzen. Dat voel je, of die er zijn. Maar jaren tellen wel mee. Iemand die je al heel lang kent, heb je zien veranderen in de loop der tijd. Ten goede of ten kwade. In hoeverre je dat kunt accepteren, maakt dat de verbondenheid groeit dan wel afneemt. Evenals de intensiteit van de vriendschap.

Als je uit elkaar groeit, omdat je bijvoorbeeld vaak gekwetst wordt, of omdat je simpelweg niet meer erkend en gewaardeerd wordt als de persoon je (geworden) bent, dan kan dat heel erg pijnlijk en confronterend zijn. In zo'n geval kun je ervoor kiezen om

a) de vriendschap voort te zetten 'for old times sake', of

b) op te zeggen of te laten verwateren, om de vrijkomende tijd te besteden aan mensen die je wél zien als waardevol en als goede vriendin.

Het voortbestaan van een vriendschap is daarmee altijd de verantwoordelijkheid van beiden.

Maar mocht een vriendschap verloren gaan: je bent mooit te oud om nieuwe vrienden te maken. 

Als je al wat ouder bent, en je bent in de loop der jaren erg veranderd (bijv. karakterologisch, agv een handicap, of in sociaal-economische status, of hoe dan ook), en je leert een nieuw iemand kennen, dan kent die persoon jou niet zoals je vroeger was. Is dat eigenlijk niet vreemd? Die nieuwe vriendin heeft bepaalde aspecten van jou nooit gezien. En tóch heb je het gevoel dat je elkaar ként. Of zelfs her-kent. Waar komt dat gevoel vandaan?

Je ziet iets in elkaar. Je ziet iets in elkaar.

Iets dat kennelijk voorbij tijd en ruimte gaat. Wat een bijzonder, mooi fenomeen!

Energieën die elkaar weten te vinden zonder zoeken.....

Is dat zielsverwantschap?

Dat is een vraag waar ieder voor zich zélf het antwoord op weet.....

CITATEN:

The world is round so that friendship may encircle it.

Pierre Teilhard de Chardin

Friends are the siblings God never gave us.

Mencius

Friendship is one mind in two bodies.

Mencius

A real friend is one who walks in when the rest of the world walks out.

Walter Winchell

HET NAAKTE BESTAAN

Nederland is een rijk land.

De zorgverzekeraars hebben het goed voor elkaar, volgens onze premier: "Wij hebben een heel goed zorgstelsel". Inderdaad, ze hebben gezamenlijk een buffer opgebouwd van 8,5 miljard euro.

De verzekeraar waar ik ruim 30 jaar gebruik van maak gaat per 1 oktober 2015 volledig op in een "grote speler op de markt". Ze hebben niet de moeite genomen om mij daarover persoonlijk te informeren.

Ik zag het toevallig op hun website.

De schrik sloeg me om het hart.

Wat gaat dát nou weer voor gevolgen hebben voor mij? Als "chronisch zieke en gehandicapte" heb ik de laatste jaren al véél te veel veranderingen meegemaakt. Geleidelijk aan volkomen hulpbehoevend geworden, na 40 jaar werken kon ik uiteindelijk niet anders dan stoppen, van ziekenfonds naar zorgverzekeringswet, steeds hogere premies en eigen bijdrages, voorzieningen die steeds moeilijker bereikbaar zijn en bovendien onbetaalbaar worden, de fysio die door de verzekeraar gebudgetteerd wordt, reorganisatie na reorganisatie in de thuiszorg. En last but not least: thuiszorg, die nu sinds dit jaar ook onder de zorgverzekeringswet valt. De verzekeraar bepaalt dus nu bij welke thuiszorgorganisatie ik zorg mag afnemen.

"Maakt u zich geen zorgen mevroitje, 2015 is een overgangsjaar, en dan loopt alles door zoals u gewend was!"

Ja maar..... 

Binnenkort is het 2016. 

En ik zie mijn zorgorganisatie niet voorbij komen in het lijstje gecontracteerde zorgaanbieders! 

Brrrrr.

Wéér veranderen??

In de afgelopen acht jaar heb ik inmiddels toch wel zo'n 200 verschillende verzorgenden thuis over de vloer gehad. Allemaal kwamen ze me uit- danwel áánkleden, wassen, wonden verzorgen, catheteriseren, voeren, en tal van andere intieme handelingen verrichten. Velen beschikken over een sleutel van mijn huis. En ze maken ongeveer 3,5 uur per dag deel uit van mijn gezinsleven. 

U begrijpt dat mijn vaste team verzorgenden ongelooflijk belangrijk voor mij is. Van levensbelang eigenlijk!

Ik moet er niet aan dénken dat dát zou veranderen.

Want door mijn ziekte ben ik volledig aan huis gekluisterd. Door mijn ziekte zijn mijn man en ik ook financieel volslagen uitgekleed: tig jaar achterlijk hoge eigen bijdragen en bijkomende kosten hebben ons leven heel erg klein gemaakt. Geen vakanties, geen krant, geen tijdschriften, geen uitjes,  geen .... Niks meer.

We zijn niet zielig. We genieten van wat er wel is. Plezier en levensgeluk zijn gratis.

Maar als je al volkomen naakt staat, moeten "ze" je niet nóg meer afpakken!

CITATEN:

Als je niet meer kunt krijgen wat je wilt, ga je willen wat je krijgt. 

TEGENSTELLINGEN

Het jonge ding zei tegen haar oude tante: "Ga jij nou maar naar de winkel om een dessert te kopen, dan regel ik het echte eten wel ". Ja dat kún je natuurlijk zeggen, maar mág het ook?

Wat vindt u daar nou van?

Jong en oud.

Wie neemt wie serieus?

En wie is wie de baas?

Jeugdige energie versus de kracht van levenservaring....

Is de vraag of het mág (zo'n opmerking) afhankelijk van de instelling en de humor van beiden? Want bepalen die of er in de bewuste situatie sprake is van respect? Wederzijds respect?

Zonder wederzijds respect en erkenning van elkaars eigenheid gaan er op alle niveaus in de samenleving dingen verschrikkelijk mis.

Binnen een gezin.

Tussen buren, en tussen gemeenschappen en toekomstige buren.

Tussen werkgever en werknemer.

Tussen dienstverleners en cliënten.

En tussen overheid en burger.

Als je situaties beziet als tegenstellingen en handelt vanuit wantrouwen, kan daar dan ooit nog iets goeds uit voortkomen?

Het jonge ding en de tante beschikken allebei over goede communicatieve vaardigheden, dus daar is een eventueel misverstand zó opgelost.

Verwachtingen tussen burgers en overheid en ook tussen werkgevers en werknemers kunnen echter leiden tot heel complexe situaties, als de onderliggende zwakkere partij overgeleverd is aan incompetentie en bureaucratie. Gékmakend is dat. Schaamtevol ook. En je kunt er vaak niets tegen doen. De bureaucratie wint altijd.

Ik heb nu in één week tijd drie van die situaties meegemaakt. Persoonlijk. Jouw idee dat jijzelf absoluut niet gek bent wordt bevestigd door onafhankelijke derden. Dat is troostrijk, maar verandert niets aan de bizarre procesvoering en besluitvorming van de organisaties die macht over jou uitoefenen. Jouw idee dat jijzelf absuluut niet gek bent, wordt namelijk telkens ondermijnd door die machthebbers. Althans, het lijkt wel of zijzelf zich dat als wettelijke taak hebben opgedragen: "Laten we miljoenen gemeenschapsgeld besteden aan onze eigen instandhouding, en de wensen en behoeftes van burgers frustreren, of tenminste negeren. En laten we open communicatie verhinderen door alles dicht te timmeren met juridisch jargon".

Respect heeft te maken met gelijkwaardigheid. Met open communicatie. Met elkaar verantwoordelijkheid geven. Elkaar in waarde laten. Desnoods met dienstbaarheid. In elk geval met handelen vanuit gezond verstand en vanuit het hart.

Als overheidsorganisaties dát zouden leren, zouden ze veel efficiënter en effectiever werken.

En zouden burgers zich niet weggezet voelen als "jong ding" of als "oude tante", maar als gerespecteerd burger.

 CITATEN:

The cardinal responsibility of leadership is to identify the dominant contradiction at each point of the historical process and to work out a central line to resolve it.

Mao Zedong

Education must begin with the solution of the student-teacher contradiction, by reconciling the poles of the contradiction so that both are simultaneously teachers and students.

Paulo Freire

VRAGEN

Als je niet meer jezelf kunt zijn, wie ben je dan?

Als je hulpbehoevend bent, wie vraag je dan om jou te helpen?

Als je altijd alleen nog maar kunt vragen, hoe doe je dat dan?

Als je niks meer te geven hebt, wat kost dat dan?

Als je niks anders overblijft dan rekening houden met iemand anders, waar blijf jíj dan?

Als je zo klein bent geworden dat je je onzichtbaar voelt, wie ziet je dan?

Als niemand je meer ziet, ben je er dan nog wel?

Of, als je niet meer bent wie je was, ben je dan een nieuw iemand?

Zie dit prachtige filmpje: Brene Brown in een TED-talk: de kracht van kwetsbaarheid:

https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability?language=nl

CITATEN:

The wind in the willows:

It is a goodly life that you lead, friend; no doubt the best in the world, if only you are strong enough to lead it!'

http://www.cleavebooks.co.uk/grol/grahame/wind09.htm

There'll be an answer, ... Whisper words of wisdom:

The Beatles, Let it be

http://youtu.be/9VoRAZdc85I

VEILIGHEID

Veiligheid is een basisbehoefte in het leven. Onze overlevingsdrang zegt dat we moeten eten, drinken en schuilen. We hebben dus onderdak en warmte nodig. En een gevoel van beschermd zijn als we uit huis gaan om boodschappen te doen. 

We willen niet gekwetst worden.

Maar iedereen raakt gekwetst. Ook hier in het relatief rustige en rijke Westen. Alleen gebeurt dat hier vooral door onze naasten. Puberende kinderen die je pijn doen, een partner die je verlaat, een werkgever die je ontslaat.

Het komt ook wel eens voor dat je je gekwetst voelt door gedrag dat helemaal niet kwetsend bedoeld was. De ander was zich van geen kwaad bewust en jiij loopt desondanks gedeprimeerd te mokken.

Of je maakt écht een bedreigende situatie mee, zoals een aanrijding of een overval.....

Verschillende mogelijkheden met een al dan niet grotere waarschijnlijkheidskans om realiteit te worden.

Vorige week liep ik in het centrum; daar stonden een paar donkere jongens, rastahaar, luid pratend, knetterende scooters, vlak bij coffeeshops. Ik voelde me onbehaaglijk, onbeschermd, weerloos. Want het was een plek waar al verschillende vuurwapengevechten waren geweest. En waar een oud-collega was vermoord. Waardoor ik mijn argeloosheid voorgoed had verloren.

Toen ik weer thuis was, vroeg ik me af of die jongens überhaupt wel het besef hebben dat er een zekere dreiging van hen uitgaat op veel andere mensen. En of dat ook hun bedoeling was.

Want ze hadden me eigenlijk geen blik waardig gekeurd. Hadden alleen oog voor elkaar.

Had ik de situatie volslagen verkeerd ingeschat?

Tja, dat is het nu net. Dat weet ik dus niet. 

Alles wat dichtbij komt, wat persoonlijk is, waardoor je je warm, veilig en beschermd voelt, waar je van houdt, dat wil je hóuden. Wanneer je denkt dat je datgene kwijtraakt dat je liefhebt, dan maakt dat bang. En boos.

Aan de andere kant: onbekend maakt onbemind. Dus misschien is dát de reden dat we banger zijn dat we iets kwijtraken doordat het onbekende dichter bij ons in de buurt komt. 

Bijvoorbeeld de vluchteling die onze buurman wordt. Hij spreekt onze taal niet, ziet er donkerder uit, heeft een andere cultuur, ander eten, een andere opleiding (misschien wel een hogere), kortom: hij lijkt niet op ons. Dus als we de keuze hadden, zouden we nooit voor hem kiezen. (Selectiecommissies bijvoorbeeld staan erom bekend dat ze kiezen voor degenen die op hen lijken). Onze eigenheid staat dan kennelijk onder druk. We voelen ons bedreigd.

Dus om iemand ánders welkom te heten moeten we uit onze veilige comfortzone. 

Stel nou eens dat wanneer wíj vriendelijk zouden doen tegen hen, uitleggen wat we te bieden hebben en terugverwachten, dan zou de ander mogelijk ook vriendelijk terugdoen. We zijn tenslotte  allemaal mensen en het is gebruikelijk dat we elkaars gedrag spiegelen. 

Ik vraag me af wat spandoeken tégen vluchtelingen zullen doen met de medemens die hier een velig onderdak zoekt voor zichzelf en zijn gezin.

Degenen die met spandoeken tegen de komst van een azc demonstreren, zeggen dat ze bang zijn. Uit zorg. Voor hun kinderen. 

Welk signaal geven zij daarmee aan hun kinderen?

Angst is iets onberedeneerds. Dat praat je iemand niet uit het hoofd. Statistieken veranderen gevoelens niet. Positieve ervaringen van anderen evenmin. Tégen-spandoeken al helemaal niet. En bureaucratische besluitvorming maakt het allemaal niet beter.

Niemand heeft de ultieme waarheid in placht. Maar een paar dingen zijn wel zeker.

Onveiligheid, onzekerheid, onduidelijkheid, ze horen bij het leven. En de enige manier om te kunnen omgaan met dat gegeven, is te wéten dat dat een gegeven is. Het besef dat er veiligheid bestaat, ontstaat pas door de kennis dat er ook onveiligheid bestaat. 

Het één bestaat niet zonder het anderen.

Iets om te overdenken:

Volgens de kwantumtheorie onderscheidt niets ons van de ander:

http://www.whydontyoutrythis.com/2014/06/quantum-physics-tells-us-separation-is-only-an-illusion.html?m=1

Kortom: jij en ik zijn één en dezelfde.

Wie heeft er dan gelijk?

CITATEN:

They who can give up essential liberty to obtain a little temporary safety deserve neither liberty nor safety.

Benjamin Franklin

Understand, our police officers put their lives on the line for us every single day. They've got a tough job to do to maintain public safety and hold accountable those who break the law.

Barack Obama

A man who has nothing for which he is willing to fight, nothing which is more important than his own personal safety, is a miserable creature and has no chance of being free unless made and kept so by the exertions of better men than himself.

John Stuart Mill

Waking up every day and loving someone who may or may not love us back, whose safety we can't ensure, who may stay in our lives or may leave without a moment's notice, who may be loyal to the day they die or betray us tomorrow - that's vulnerability.

Brene Brown

Cognitieve dissonantie: 

https://www.facebook.com/discoverthesoul/posts/956928281031839:0

VLUCHTEN

Zeventig jaar geleden is hier in West-Europa de oorlog beëindigd. Sindsdien leven we in vrijheid en relatieve luxe. 

Natuurlijk hebben ook wij onze dagelijkse struggle for life, en die kan ons strijdvaardig maken danwel depressief, maar we kunnen onze gevoelens uiten in veiligheid. We kennen in ons land geen bewuste en georganiseerde levensbedreigende aanvallen van buitenaf. 

Tijdens WO-II zijn Nederlanders gevlucht vanwege de levensbedreigende situatie toen, en ná de oorlog zijn velen uit economische motieven vertrokken naar landen waar men meer ruimte verwachtte om te leven en zich te ontwikkelen.

Niemand hield ze tegen....

Hartverscheurende, ontmenselijkende beelden van de vluchtelingen van nú, laten ons eindelijk opschrikken. 

Ik erken het van mezelf dat de oneindige stroom bootvluchtelingen, de beelden van tot waanzin gedreven slachtoffers van IS en al die overleden medemensen mijn comfortzone zo verkleinden, dat ik het niet meer kon aanzien. En daarom letterlijk mijn ogen sloot bij het journaal.

Maar zelfs na het vertonen van de foto van het overleden jongetje op het Turkse strand, en al die onmenselijke behandelingen van vluchtelingen in Griekenland, Hongarije en Oostenrijk, zijn er zo veel stadgenoten die zeggen dat vluchtelingen hier niet welkom zijn. Mijn maag keert zich om in walging. Is dit míjn land? Is dit míjn stad? Zijn 90% van mijn stadgenoten volslagen de weg kwijtgeraakt? Volkomen van god los?

Want dat blijkt toch uit een stemming vandaag in de Tubantia? 

90% van de stemmers vindt dat er geen plek is voor 600 vluchtelingen in deze stad. Een stad met ca. 160.000 inwoners. Zouden wij geen 600 ontheemde mensen even een veilige haven kunnen bieden? Zij zouden 0,37% van onze bevolking zijn. Tweehonderdzeventig mensen vangen dan één mens op.

Is dat te veel gevraagd?

Nee, wij kunnen de immense problemen in het midden-Oosten niet oplossen. 

Maar wat we wél kunnen doen, is onze harten openen. Mededogen tonen. En respect.

In plaats van haat en angst.

Want dat maakt ons zó lelijk!

Laten we ons a.u.b. heel snel van onze goede, vriendelijke, mooie kant laten zien. En ruimte bieden, gastvrijheid, aan getraumatiseerde mensen.

Daar zullen niet alleen wijzelf ons beter door voelen maar ons land zal er ook mooier van worden.

CITATEN

I am sometimes sad when I hear the personal stories of Tibetan refugees who have been tortured or beaten. Some irritation, some anger comes. But it never lasts long. I always try to think at a deeper level, to find ways to console.

Dalai Lama

Childhood depression tends to be more common in inner cities, being most frequently related to serious social deprivation, bullying, domestic violence, wartime experience and famine. It is, for example, a serious problem among children who are traumatised refugees.

Robert Winston