Je denkt: "Laat ik eens een kopje koffie pakken", en hup, daar zet je lichaam zich al in beweging. De meest basale geest-funktie, namelijk bijdragen aan de behoeftenbevrediging van je lijf.
Bij de behoefte aan het verwerven van kennis, werkt het min of meer andersom, want het lichaam moet meewerken door bijvoorbeeld een boek op te pakken.
Maar wat gebeurt er als er iets mis gaat?
Als je bijvoorbeeld ziek wordt?
Zowel je lichaam als je geest kunnen ziek worden.
Stél je lichaam wordt ziek. Welke gevolgen kan dat voor je geest hebben?
Behalve dat je bijvoorbeeld mismoedig, boos of verdrietig wordt.
En als je geest ziek wordt, leidt je lichaam daar ook onder? Ongetwijfeld.
Maar zeggen dat je lichaam zichzelf kan genezen door optimisme, is wáánzin.
Sommige ziektes zijn helemaal niet te genezen. Laat staan door je eigen geest.
En omgekeerd, een geestesziekte genezen door lichamelijke arbeid?
Beide opties helpen vast mee voor je welbevinden, maar elkaar genézen? Nee.
***
Wat doet onze ziel in dit samenspel?
Wat doet zielenpijn met ons?
Waar komt het woord "zielig" vandaan?
Ben je zielig als je ziek bent?
En wat is dat dan, zielig?
Ben je dan beklagenswaardig, meelijwekkend?
Of komt dan juist in versterkte mate je ziel naar boven omdat lichaam en geest verzwakt zijn?
En wat doet die ziel dan?
Volgens mij komt er dan gewoon heel veel energie vrij. Naar buiten via de gekwetste plekken. Energie die zich uit. In bijvoorbeeld koorts, of in heftige emoties.
Emoties hebben nogal eens de neiging om weerklank te vinden. Bij andere mensen dus (en soms zelfs ook bij dieren). De ziel van de ene mens vindt de ziel van de ander, ze vermengen zich, en ineens zit je sámen bijvoorbeeld te huilen, of te gapen, of boos te zijn. Of te bidden.
Bij de éne mens leidt deze hevigheid tot afkeer. Bij de ander tot compassie.
Passie is emotie, passie is vuur, vuur is energie.
Compassie is dus met een andere ziel mééleven, samenvloeiende energie.
In die zin leidt zielig zijn tot ware verbinding, tot onderlinge verbondenheid.
Zielig zijn is dus eigenlijk helemaal niet iets naars, als het de zielepijn verzacht door écht contact.
Leonard Cohen, anthem:
"There is a crack in everything,
That is how the light gets in"
***
CITAAT:
Our human compassion binds us the one to the other - not in pity or patronizingly, but as human beings who have learnt how to turn our common suffering into hope for the future.
Love and compassion are necessities, not luxuries. Without them humanity cannot survive.
Enlightened leadership is spiritual if we understand spirituality not as some kind of religious dogma or ideology but as the domain of awareness where we experience values like truth, goodness, beauty, love and compassion, and also intuition, creativity, insight and focused attention.
Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars.
2 opmerkingen:
Dank je wel Fem voor deze mooie beschouwing over compassie en verbinding zoeken bij zielepijn, zoals wij deze week deken. Vanmiddag had ik een client met veel angsten, ze vertelde mij dat een van de moeilijkste dingen die ze meemaakte in haar contacten met vrienden, collega's, etc. de (ongevraagde) adviezen zijn. Iedereen heeft wel een 'oplossing', weet nog wel een therapie, dieet, cursus. Want we leven in een tijd waarin alles maakbaar is, precies zoals je schreef. Als je maar hard genoeg werkt aan je angsten of problemen, dan verdwijnen ze, ze kunnen worden weggewerkt. Wat zou het heerlijk zijn als we op de momenten waarop we een ander pijn zien hebben, fysiek of psychisch, er gewoon in compassie bij kunnen zitten. Er hoeft niets te gebeuren, gewoon aanwezig zijn. En zien dat de ander op dat moment een pijn ervaart die we zelf ook herkennen. Dat is verbinding van mens tot mens, van ziel tot ziel. Mijn client wil de komende tijd oefenen haar behoefte te uiten naar vrienden, collega's etc. Leren zeggen dat de adviezen voor haar niet behulpzaam zijn. Dat ze wel zal vragen als ze iets nodig heeft. En ze is bang dat de ander haar dan zal afwijzen. Zo denken we dus dat we ons moeten verbergen en inhouden, houden we de illusie in stand. En denken dat dit 'liefde' is. Een mooie zin uit een lied van Pink Floyd is: "And if I show you my dark side, will you still hold me tonight". Laten we beginnen met dit te leven, elkaar vasthouden als we onze kwetsbare en duistere kanten laten zien.
Een reactie posten