VOOROORDELEN

Je bent in het voordeel als je je oordeel kunt uitstellen.....

Waar of niet waar?

Vooroordelen hebben we vooral over de ánder. Over de groep waartoe we niet behoren, en over de mensen waar we niet op lijken.

Alleen in een wereld zonder verschillen, waar dus iedereen exact gelijk zou zijn, zouden geen vooroordelen bestaan.

Maar dát is saai! Ondénkbaar!

Vooroordelen bestaan, en zijn zelfs nuttig.

Het is ons vermogen tot sociale categorisatie, een mooi woord voor mensen indelen in hokjes, dat ons in onze evolutie heeft behoedt tegen uitsterven. 

Zagen we in de préhistorie bijvoorbeeld een eng beest? Angst! Rennen!

Bang zijn voor het onbekende is ons dus diep ingeprent.

Vooroordelen zijn dus niet alleen slecht of bekrompen; ze helpen ons overleven.

Maar aan de andere kant.....: ze beperken ons ook. Ze zorgen ervoor dat we ons leven alleen leiden binnen de sociale groep waartoe we behoren. En niet daarbuiten (durven) kijken. Daarmee komen we niet toe aan onze horizon-verbreding. We zien wat we willen zien, en we zien wat onze groep zegt dat we behoren te zien. Alles dat daarbuiten valt, onttrekt zich aan ons blikveld.

En we missen dus de kans op contact met mensen die misschien wel onze zielsverwant zouden kunnen zijn. 

En we realiseren ons niet dat onze grootste vijanden en plaaggeesten zich misschien wel binnen onze eigen groep bevinden....

Het vraagt dus een scherpe blik om onze vooroordelen, en gevaren en kansen te onderkennen. 

En we moeten een goed besef van onze eigen identiteit hebben, om te voorkomen dat we vastlopen in het hokje dat we voor onszelf hebben gemaakt: de vooroordelen over onszelf.

Bijvoorbeeld: wie of wat is een gehandicapte? Wat behoor je te doen als je dat bent? Zijn er überhaupt omgangsnormen? Hoe ziet een gehandicapte zichzelf?

En is dat een adekwater beeld dan hoe een gezond persoon een gehandicapte ziet? Of is het misschien slechts alleen maar een ander beeld?

Of als we een bepaald beroep uitoefenen. Stel, je bent p&o'er en je moet regelmatig mensen selecteren voor vacante functies. Het is bekend dat we allemaal kiezen voor de mensen die op ons lijken. Maar is de organisatie daar wel bij gebaat? Heeft die niet meer behoefte aan diversiteit? 

Aan vreemde vogels?

CITAAT:

Beware, so long as you live, of judging men by their outward appearance.

Jean de La Fontaine

It is sometimes hard to grasp the difference between identifying with one's own roots, understanding people with other roots, and judging what is good or bad.

Umberto Eco

LES INTOUCHABLES

De onaantastbaren, de onaanraakbaren.....

Dat is de vertaling van de titel van deze Franse film, waarin een vriendschap ontstaat tussen een volledig verlamde arristocraat en zijn verzorger, die afkomstig is uit een arme buitenwijk.

Beiden overwinnen in de film hun persoonlijke situatie en hun eigen vooroordelen daarover.

Ze verpersoonlijken eigenlijk de zgn. onaanraakbaren in India, de Dalit, de allerlaagsten in hun samenleving, en hun "strijd" tegen het kastenstelsel (ze vallen buiten de kasten). De Dalit in India moeten 15 meter afstand houden van degenen die tot een kaste behoren, zodat ze zelfs niet in of op hun schaduw kunnen staan. 

Is dat hier in het zogenaamde beschaafde en ontwikkelde Westen eigenlijk anders?

Hoe zit dat hier met vooroordelen en afstand houden tot anderen en/of andere sociale groepen?

Zou bijvoorbeeld de gemiddelde ziekenhuisdirecteur of minister ooit persoonlijk omgang hebben met een bijstandstrekker, zwaar gehandicapte of andere outcast (buiten zijn eigen familie)? Dat lijkt erg onwaarschijnlijk. Er lopen ondoordringbare grenzen tussen verschillende sociale groepen. Je kunt er geen reisdocument voor aanvragen om "hogerop" de sociale ladder te komen. Er zijn ook geen handleidingen voor. 

Zo loopt er bijvoorbeeld een onzichtbare grens midden over de straat tussen het flatgebouw waar ik woon en de flats aan de overkant. Met vooroordelen over de buren over en weer.

Die onzichtbare grenzen ontmenselijken ons. Want we zijn sociale wezens die hierdoor de kans op contact missen met medemensen die we misschien graag zouden mogen.

We realiseren ons dus allemaal hoe bijzonder het waargebeurde verhaal uit de film is!

We leven allemaal min of meer in onze eigen (gecreëerde) gevangenis. "Ieder huisje heeft zijn kruisje", maar het maakt groot verschil hoe je jouw kruis draagt. Als je door je kruis bijvoorbeeld stoer gaat doen, of sarcastisch of cynisch, dan wordt je onaanraakbaar. Je komt meer en meer op jezelf te staan. Je oorspronkelijke onvermogen om je lot open onder ogen te zien, wordt dan een eenzame strijd. In plaats van in de gevangenis kom je in de isoleercel. Je wordt dan helemaal in je eentje geconfronteerd met jezelf. 

En hoe kun je jezelf opnieuw ontdekken als er niemand is waar je je aan kunt spiegelen?

Alleen door menselijk contact kunnen we mens zijn. 

Door het contact met de ander leer je wat jij leuk, mooi, lief etc. vindt. En door dat te uiten ontstaat interactie, energie. Warmte. En humor. Hopelijk heel veel humor. Het leven is zo veel leuker als je er om kunt lachen.

Samen lachen verbindt.....

De lach bevrijdt!

http://m.imdb.com/title/tt1675434/

http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Dalits

http://www.theguardian.com/global-development-professionals-network/2014/jul/01/india-waste-picking-women-waste-cities-urban?CMP=twt_gu

CITAAT:

Prejudice is a chain, it can hold you. If you prejudice, you can't move, you keep prejudice for years. Never get nowhere with that.

Bob Marley

Prejudice is a burden that confuses the past, threatens the future and renders the present inaccessible.

Maya Angelou

Prejudice of any kind implies that you are identified with the thinking mind. It means you don't see the other human being anymore, but only your own concept of that human being. To reduce the aliveness of another human being to a concept is already a form of violence.

Eckhart Tolle

We must become bigger than we have been: more courageous, greater in spirit, larger in outlook. We must become members of a new race, overcoming petty prejudice, owing our ultimate allegiance not to nations but to our fellow men within the human community.

Haile Selassie

Voor Aagje's vriendinnenclub:)

ORANGE IS THE NEW BLACK

Aflevering van een t.v.-serie:

Tijdens haar uitstapje, waarbij Aagje Z. min of meer per ongeluk op de bible-belt terecht kwam (zie: http://femdijkman.blogspot.nl/2014/06/the-good-bad-and-ugly.html ), had ze heel sneaky iets meegenomen in de paardentrailer. Iedereen vertrouwt een zwaar gehandicapte zonder meer op haar blauwe ogen en guitige glimlach, dus dat ging heel simpel. Haar vier vriendinnen hadden in elk geval niets in de gaten. 

Een roze chevrolet met paardentrailer is een opzienbarende verschijning. De eerste politiesurveillance die ze tegenkwamen onderweg, stond er zó versteld van, dat ze helemaal vergaten om de auto met de vrouwen staande te houden voor controle. Dat kon uiteraard niet blijven goedgaan: via de regionale meldkamer ging namelijk een signalement uit, dus een tiental kilometers verderop moesten de vrouwen alsnog stoppen.

"Wat zit er in die trailer, mevrouwtjes?", vroeg een wat dikkige oudere hoofdagent. Hij droeg een bril met jampotglazen, dus het lag voor de hand dat Engel B. een brutaal antwoord zou geven. Ma Beker was haar net voor en zei waarheidsgetrouw: "Een hele grote mevrouw in een electrische rolstoel". Dat klonk zo ongeloofwaardig, dat de hoofdagent schuddebuikend de autopapieren teruggaf en gebood om door te rijden.

So far, so good....

Vijf vrouwen, waarvan minimaal drie in de overgang, moeten regelmatig een pauze inlassen. 

Het tankstation bood uitkomst. Aagje werd uitgeladen en gezamenlijk gingen ze bij de shop naar binnen. Een run op de toiletten was onvermijdelijk.... De vijf, die hoge eisen aan hygiëne stelden, kregen ter plekke een hartverzakking. Zó smerig hadden ze nog nooit een w.c. gezien. 

Goede raad is duur, en hoge nood veroorzaakt chagrijn, dus er ontstond een explosieve situatie.

Nu kwam de smokkelwaar van Aagje goed van pas! Ze vroeg Missy en Poekie om haar tas even open te doen. Die schrokken van de inhoud, maar Engel had een aansteker bij zich en zij deed niets liever dan er de fik insteken: evementenvuurwerk!

Ma Beker bracht iedereen in veiligheid, toen met een geweldige knal de ruimte werd schoongeblazen.

Oeps, even vergeten dat het een tankstation was! Dus binnen de kortste keren stond er een grote politiemacht om de vrouwen te arresteren. De eerder genoemde hoofdagent was er ook, volledig geschokt door het voorval. Daar stond de vrouw in de rolstoel. Ze bestond écht! Zijn hoofd ontplofte zowat.

De vrouwen moesten mee naar het hoofdbureau van politie, vanwege de bijzondere omstandigheden. De gewone oponthoudkamers waren voor Aagje namelijk te klein. Daar pastte ze niet in met haar rolstoel. Ze was aangewezen op een grotere ruimte en daarom ging ze regelrecht naar de cellengang, alwaar ze werd ingesloten in haar privé-verblijf......

                           *****

To be continued.....

                           *****

De moraal van dit verhaal:

Als mensen "in hokjes worden gestopt", gebeurt dat dan ook letterlijk?

Kun je gevangene van je eigen omstandigheden zijn?

Of zijn degenen met de hokjesgeest in hun bekrompenheid juist méér in hun vrijheid beperkt? 

Orange is the new black, openingstrailer:

http://youtu.be/fBITGyJynfA

http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Orange_Is_the_New_Black

CITAAT:

It is better to be high-spirited even though one makes more mistakes, than to be narrow-minded and all too prudent.

Vincent Van Gogh

Everybody that's living in this earth is living in a situation. It's not narrow-minded to the point where everybody is serious and nobody has a personality. I think people die telling jokes.

Mike Epps

We need to give each other the space to grow, to be ourselves, to exercise our diversity. We need to give each other space so that we may both give and receive such beautiful things as ideas, openness, dignity, joy, healing, and inclusion.

Max de Pree

GEWETEN

Hebt u een engeltje op uw schouder?

We zien in dit beeld vaak twee betekenissen: als een beschermengeltje, maar ook als ons geweten dat ons goede raad influistert.

Dat engeltje komt daar niet uit zichzelf zitten. Gewetensvorming is een complex proces, en neemt vele jaren in beslag.

Hieronder geef ik een uiteenzetting van een bepaalde visie op dit onderwerp (Lawrence Kohlberg):

"Ieder mens heeft een aangeboren gevoel voor goed en kwaad (rechtvaardigheidsgevoel).  De ontwikkeling verloopt na de geboorte globaal als volgt:

 

1. Preconventionele stadium 

Fase 1:  (kleutertijd) 

Verschil tussen goed en kwaad leren door straf voor “stoute”dingen 

Fase 2:  

Kinderen ervaren dingen als goed die prettig voor ze zijn op basis van hun eigen belevingswereld. 

  

2. Conventionele stadium 

Fase 1: (lagere school) 

Kinderen beschouwen als goed en rechtvaardig wat door hun omgeving als 

zodanig wordt aangemerkt 

Fase 2: (pubertijd) 

In deze periode gebeurt hetzelfde, maar dan is de sociale omgeving ruimer. 

 

3. Postconventionele stadium 

Fase 1:  

Er ontstaat een besef van universele waarden, die kunnen dienen om heersende sociale normen te toetsen op rechtvaardigheid 

Fase 2: 

Men staat stil bij de eigen verantwoordelijkheid bij de beslissing welke regels men wel en welke men niet wil naleven. 

                                                                                                         

Niet iedereen bereikt het derde stadium. En ook degenen die het wel 

bereiken zullen, vooral op de momenten dat ze op de automatische piloot varen, regelmatig of zelfs voortdurend terugvallen op het eerste en tweede stadium. Op zich is dat een goed 

overlevingsmechanisme, want het kost erg veel energie om je constant bewust te zijn van je keuzes.  

 

Tot de puberteit leert een kind dus aan de hand van de normen van het gezin. Dat is de plek waaraan het gebonden is en zich veilig kan voelen. Met andere woorden: binding en veiligheid horen bij elkaar. Het is een voorwaarde voor het doormaken van een normale ontwikkeling. 

 

Bij een normale ontwikkeling hoort vervolgens dat het kind zich losmaakt van het ouderlijk huis en zich richt op de vriendengroep. Daar ontstaat een nieuwe binding en een nieuw/ander normbesef: om bij die groep te horen behoor je je als puber te conformeren aan die nieuwe/andere codes (bijvoorbeeld “kledingvoorschriften”, roken, drinken, muziek, attributen, vriendelijk/agressief gedrag).

Het kind zet zich af tegen de oude normen, maar heeft de veiligheid van nieuwe normen en binding nodig als overlevingsmechanisme. 

 

Tegen de tijd dat een jongere een partnerkeuze maakt, zelfstandig gaat wonen, zelf kinderen krijgt, ontstaat de mogelijkheid om eigen waarden te ontwikkelen als gevolg van zelf ondervonden verantwoordelijkheden. 

Afhankelijk van de persoonlijke ontwikkelingsmogelijkheden en zelfbewustzijn grijpt men in meerdere of mindere mate terug op vroeger geleerde normen. Het hangt af van de mate van dwang vanuit de vroegere groep en de afhankelijkheid daarvan of men meer of minder ruimte krijgt om eigen – andere – keuzes te maken. Ook heeft eenieder patronen ontwikkeld waar men zich slechts met moeite van kan losmaken. 

Kortom, het ontwikkelen van eigen waarden , en daarmee een sterk geweten, is en blijft een moeizaam proces. 

 

Want, de behoefte om ergens toe te (blijven) behoren blijft:  

- bij de familie 

- de kerk 

- de vriendengroep 

- een arbeidsorganisatie. 

 

Die gebondenheid is een basisvoorwaarde om vrijheid te kunnen voelen. We leren het indringenst van het samenleven met anderen: enerzijds willen we met die ander samensmelten en anderszijds voelen we de angst totaal opgeslokt te worden en daarmee vervolgens de behoefte om onze eigen grenzen af te palen. Met andere 

woorden: zonder samensmelting ontstaat er geen behoefte aan eigenheid."

Even heel kort samengevat: ons geweten komt tot stand door sociale interactie. Onze omgeving is daarbij bepalend voor de mate waarin en de wijze waarop ons geweten is ontwikkeld.

Onze drang om ergens bij te horen is zó sterk ontwikkeld, dat we zelfs bereid zullen zijn om anderen pijn te doen als dat nodig is om in die eigen behoefte te voorzien.

Wat verder erg belangrijk is voor de sociale interactie is ons empatisch vermogen. We zien iemand iets doen, en zijn vanzelf geneigd om dat na te doen. Dat heeft niets te maken met denken of voelen, maar met onbewuste hersenprocessen. Onze spiegelneuronen zorgen ervoor dat bijvoorbeeld tijdens een bokswedstrijd een groot deel van het publiek aan het luchtboksen is.

Ik vind die mensen malloten, maar ze zijn beslist niet anti-sociaal. Ze zijn dus eerder té empathisch. Wát een paradox.

Want ze missen dus wel een bepaalde impulscontrole.

En wat dan te denken van onze vrije wil?

Bestaat die wel?

Zijn wij als individu volledig verantwoordelijk voor ons handelen? Juridisch uiteraard wel, maar praktisch gezien het vorenstaande ook?

En wat zegt dit over het morele handelen van pubers? 

Bij agressieve pubers is er duidelijk iets mis gegaan bij het opgroeien.

Wie valt dat te verwijten?

Het opvoeden van een kind is volgens mij de zwaarste levensopgave die je als mens kunt krijgen. Van een kind houden is niet genoeg; er komt zoveel meer bij kijken en er kan dus veel fout gaan.

En wie helpt je erbij?

Dat gaat zo hap-snap hier in Nederland. Als je als ouder de weg niet weet te vinden bij begeleidingsinstanties, dan ben je te laat. Want pas als het mis gaat, komen jeugdzorg en kinderbescherming in beeld. Repressief.

Waarom niet zorgen en beschermen als het nog góed gaat? 

Ál die zorginstellingen, huisartsen, verloskundigen, kinderopvang en onderwijzers zouden toch hun krachten kunnen bundelen en preventief te werk kunnen gaan?

Onze zwaar geïndividualiseerde samenleving heeft houvast nodig, en onze kinderen verdienen de beste begeleiding die wij ze kunnen bieden!

Dus waar wachten we/ze op?

http://www.kennislink.nl/publicaties/de-rol-van-het-geweten

http://www.kennislink.nl/publicaties/zien-is-voelen

http://www.kennislink.nl/publicaties/we-horen-er-allemaal-niet-bij

CITAAT:

An individual who breaks a law that conscience tells him is unjust, and who willingly accepts the penalty of imprisonment in order to arouse the conscience of the community over its injustice, is in reality expressing the highest respect for the law.

Martin Luther King, Jr.

There is a higher court than courts of justice and that is the court of conscience. It supercedes all other courts.

Mahatma Gandhi

Since many of you do not belong to the Catholic Church and others are non-believers, from the bottom of my heart I give this silent blessing to each and every one of you, respecting the conscience of each one of you but knowing that each one of you is a child of God.

Pope Francis

Compassion is a feeling from deep in the heart that you cannot bear someone else's suffering without taking steps to relieve it.

Dalai Lama

WAARDEN EN NORMEN

Moestuinsocialisme.

Als het klopt wat ik zeg in mijn vorige stukje dat normen voortkomen uit het collectief, welke normen zou ons huidige Kabinet dan hanteren als het gaat om de zorgzame samenleving?

Onze staatssecretaris mevrouw Klijnsma vertelde dat aow'ers hun inkomen zouden kunnen aanvullen door een moestuin te nemen. Op zo'n uitspraak wordt ze direct afgerekend, door media, politieke tegenstanders én haar eigen partijvoorzitter.

Ik ken mevrouw Klijnsma niet en weet dus niets over haar persoonlijke, individuele waarden. Maar toch intrigeert het me mateloos: hoe groepsprocessen inwerken op individuele idealen en overtuigingen, en dan nu in deze situatie in het bijzonder.

Van een staatssecretaris verwacht je toch minimaal een bovengemiddelde intelligentie. Én een uitstekend politiek inschattingsvermogen. Haar politieke partij staat er niet goed voor. Het nemen van politieke verantwoordelijkheid en de samenwerking met de VVD heeft de PvdA gemarginaliseerd.

Hoe kan het dan gebeuren dat een politiek kopstuk zó de fout ingaat? 

Om een mogelijke verklaring daarvoor te vinden, geef ik nu eerst een, heel simpele, vergelijking: stel u begint vandaag in een nieuwe baan. De vergadering begint om 10.00 uur en u bent, uiteraard, ruimschoots op tijd. De zaal is leeg. En er komt de eerste minuten ook niemand. De twijfel slaat toe: ben ik wel op de goede plek? Gelukkig, ja hoor, daar komt de eerste collega. Om 10.15 uur is iedereen er en opent de voorzitter de vergadering.

Wat leert u daarvan?

Dat de bedrijfsnorm van uw nieuwe werkgever is dat vergaderingen een kwartier te laat beginnen en dat die norm nogal afwijkt van uw persoonlijke normen en waarden. 

Het zal u nooit lukken om die bedrijfsnorm te veranderen, tenzij u zelf voorzitter wordt en de vergaderingen stipt op tijd laat beginnen. Je hebt (pas) invloed op de norm als je macht hebt.

Dan worden jouw waarden leidend voor de norm.

Als je geen macht hebt, dan is de norm leidend voor jouw waarden.

Conclusie voor de positie van mevrouw Klijnsma: ik gok erop dat haar persoonlijke waarden helemaal niet relevant zijn. In de eerste plaats is ze staatssecretaris en staat dus onderaan in de pikorde van het Kabinet. Bovendien is ze vrouw én ook nog eens gehandicapt. Het is dus zeer waarschijnlijk zo dat ze niet haar eigen verhaal vertelt, maar dat ze zich gedwongen voelde om een voorbeeld te geven dat haar door iemand anders is ingefluisterd.

Heeft ze zich laten gebruiken? Zelfs laten misbruiken? Stond er iets tegenover waar niemand weet van heeft? Of was ze te argeloos? We weten het niet....

Verkwanselt de PvdA zijn politieke idealen (normen) en laten de politieke kopstukken hun individuele waarden los?

We weten het niet.

Kernvraag: hoe hou je je persoonlijke waarden in stand in een systeem waar de normen afwijken?

Wat zijn eigenlijk waarden?

Nou, bijvoorbeeld:

Respect, kennis, wijsheid. macht, afwisseling, zelfvertrouwen, avontuur, innerlijke rust, vriendschap, intimiteit, spiritualiteit, zelfkennis, discipline, eerlijkheid, waardering, flexibiliteit, humor, liefde, loyaliteit, onafhankelijkheid, creativiteit, openheid, optimisme, plezier, 

rechtvaardigheid, toewijding, tolerantie,

verantwoordelijkheid, vertrouwen, schoonheid, zingeving, zorgzaamheid,

persoonlijke ontwikkeling, succes,

zekerheid, ontspanning, bezit, gezondheid, integriteit, uitdaging,

gelijkwaardigheid, gehoorzaamheid, 

eenvoud, bescheidenheid, samenwerken etc. 

En dan gaat het bij die begrippen om je innerlijke drive, dus waar je vanuit je eigen motivatie naar streeft.

Het antwoord op die hierboven genoemde kernvraag lijkt me: 

1- dat je de verschillen herkent 

2- handelt vanuit standvastigheid

3- niet bang bent

4- prioriteiten stelt, keuzes maakt

5- de consequenties draagt.

Dat is in het dagelijks leven al gruwelijk moeilijk. Laat staan in slangenkuilen zoals de politiek.

Hoe overleven mensen een politiek bestaan?

Misschien zou het inderdaad wel helpen als ministers zich regelmatig even terugtrekken en een moment van bezinning in hun moestuin vinden.....

http://www.tubantia.nl/extra/blogs/frederike-krommendijk/elke-minister-een-moestuin-1.4417156

CITAAT:

Achievement of your happiness is the only moral purpose of your life, and that happiness, not pain or mindless self-indulgence, is the proof of your moral integrity, since it is the proof and the result of your loyalty to the achievement of your values.

Ayn Rand

Enlightened leadership is spiritual if we understand spirituality not as some kind of religious dogma or ideology but as the domain of awareness where we experience values like truth, goodness, beauty, love and compassion, and also intuition, creativity, insight and focused attention.

Deepak Chopra

Try not to become a man of success, but rather a man of value. -Albert Einstein

NORMEN EN WAARDEN

In mijn vorige stukje doe ik een oproep om een inhoudelijk debat over normen en waarden op te starten.

De landelijke politiek komt niet verder dan kretologie zoals "fatsoen moet je doen" en "nastreven van een VOC-mentaliteit". Die laatste kreet is destijds behoorlijk afgestraft, maar ik kan het niet nalaten om de grenzeloze domheid van die opmerking nóg eens te benadrukken: als je je geschiedenis niet kent, en dus niet weet waar je vandaan komt, hoe moet je als leidsman van dit land dan richting geven aan de toekomst?

De VOC heeft in de gouden eeuw welvaart gebracht (aan een selecte groep mensen) maar ging letterlijk over lijken. Hele bevolkingen zijn uitgemoord en onderdrukt ten behoeve van persoonlijk geldelijk gewin. Met andere woorden: in de naam van Nederland is genocide gepleegd.

De VOC-mentaliteit was dus niet erg fatsoenlijk. 

"We" wijzen graag met de vinger naar anderen, maar vergeten voor het gemak en eigen zielerust dat "we" ook behoren tot een geweldadige soort, namelijk homo sapiens. "Wij" zijn geen haar beter dan "zij".

Nederigheid en respect zijn meer op hun plaats dan een opgeheven vinger.....

Leren we dat nog wel? Nederigheid en respect, bedoel ik?

Ze lijken me beslist niet de norm van de laatste decennia te zijn.

Welke normen zie ik wél?

Narcisme, hedonisme, anarchie en pragmatisme.

En ik zie het bij rijk én arm. 

Aan de ene kant van het continuüm de "nazaten" van de VOC, de parelkettingen en Chanel-jasjes in hun villa's in het Gooi en Bloemendaal; zij hebben de macht in Nederland. Aan de andere kant de machtelozen, zoals de hardwerkende mensen met deeltijd flex-contracten, bijstandstrekkers, ouderen, chronisch zieken etc.; zij hebben geen netwerken en zijn daardoor aangewezen op vertegenwoordiging door de "anti-machten" met hun geringe maar uiterst groffe woordenschat.

"Ik heb veel, en daar blijft iedereen van af", versus "ik heb niet genoeg en wil méér", zijn verschillende uitingen van exact hetzelfde principe: onfatsoen!

En we bestrijden "ons" recht op het scherpst van de snede.

Wat bereiken we daar mee?

Een samenleving die aan het ontwrichten is.

Geweld, diefstal, gewapende overvallen, insluipingen, heling, ernstige verkeersovertredingen, kindermishandeling en -misbruik, voetbalgeweld, verbaal geweld, niet ingrijpen of helpen uit angst, graaiende bankiers, fraude, disproportionele prijsstijgingen sinds de euro, disfunctionerende bestuurders, te veel drank, drugs, voedsel, medicijnen, etc. 

We zouden bijna vergeten dat de gemiddelde Nederlander verschrikkelijk zijn best doet om te overleven in deze jungle.

In onze complexe en overbevolkte natie.

Het zou mooi zijn als we dat overleven zouden kunnen doen vanuit een samenleving met een gezamelijk diepgeworteld en eenduidig normbesel.

Onze prinsjes- en prinsesjes-nooit-genoeg zouden gelukkiger zijn als ze zouden weten dat er grenzen zijn in het leven, die je beter niet kunt overschrijden.

Handelen vanuit het goede, met oog voor de noden van onze medemens. 

Achterhaald idealisme?

Welnee. 

Verschillende godsdiensten wijzen ons de weg:

Respect

Nederigheid

Beleefdheid

Vriendelijkheid

Vertrouwen

Gelijkheid

Mededogen

Samen delen

De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten

Beloftes nakomen

Eerlijkheid

Trouw

Loyaliteit

De helpende hand bieden

Zet je in naar vermogen.

Ik ken gelukkig veel mensen die handelen vanuit dit besef.

Punt is alleen dat het tegenwoordig geen normen meer zijn, maar individuele waarden. Normen en waarden worden vaak in één adem genoemd, maar ze hebben een verschillende betekenis.

Normen ontstaan altijd vanuit het collectief, en waarden vanuit het individu. Waarden ontstaan vanuit persoonlijke gewetensontwikkeling. Ze overstijgen daarmee de algemene norm als het gaat om intrinsieke motivatie, maar ze missen het structurerende van voor iedereen geldende normen.

Hoe bereik je een gestructureerde samenleving die handelt vanuit eenduidig normbesel?

Door wetgeving, ondersteuning, discussie, scholing en opvoeding.

Herhalen, herhalen, herhalen.

Inhoud geven aan begrippen.

Én door het goede voorbeeld te geven als je een invloedrijke positie bekleedt!

Dus: politici, bestuurders, leidinggevenden, adviseurs, leraren en ouders, aan ú de schone taak om het land weer op de rails te krijgen!

Kinderliedje, Zo zijn onze manieren:

http://youtu.be/NuMN1KZhC4g

NTR academie:

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1425904

CITAAT:

Animals are reliable, many full of love, true in their affections, predictable in their actions, grateful and loyal. Difficult standards for people to live up to.

Alfred A. Montapert

The quality of a leader is reflected in the standards they set for themselves.

Ray Kroc

A man who is eating or lying with his wife or preparing to go to sleep in humility, thankfulness and temperance, is, by Christian standards, in an infinitely higher state than one who is listening to Bach or reading Plato in a state of pride.

C. S. Lewis

The industrial revolution has tended to produce everywhere great urban masses that seem to be increasingly careless of ethical standards.

Irving Babbitt

Let's not be afraid to speak the common sense truth: you can't have high standards without good discipline.

William Hague

GEDOGEN

Nederland stond bekend om zijn tolerantie. Na de zestiger jaren was hier van alles mogelijk. Niets vonden we meer vreemd. En als er dan toch onacceptabele uitschieters waren, dan werd er wel justitieel vervolgd, maar was de strafmaat aan de lage kant.

We hebben er zelfs een woord voor bedacht: gedoogbeleid.

"Gedoogbeleid is het beleid van een bestuursorgaan om overtredingen van een bepaalde wet niet te vervolgen".

Was dat uit overtuiging? Een filosofie? Of was het uit angst, of gemakzucht dat we weliswaar morele standpunten hadden, maar bijvoorbeeld uit politieke correctheid ze niet durfden te uiten, en er al helemaal geen duidelijke wetten over durfden te maken, laat staan tot vervolging over te gaan. Softdrugs, abortus en euthanasie, vielen officieel onder gedoogbeleid.

Is het dan niet de taak van de wetgever om duidelijke, eenduidige wetten te maken? Zodat een bevolking weet wat de morele grenzen zijn?

En uitvoeringsorganisaties weten wat ze moeten vervolgen?

Na de jaren '60 zijn er twee generaties opgegroeid die het allemaal lekker zelf mochten uitzoeken. In een natie waar we een afkeer van gezag hebben, versterk je daarmee ongewenste processen.

Want hoe moet een heel volk dat niet weet waar morele grenzen liggen, en dat door een groeiende welvaart na de oorlog steeds egocentrischer en narcistischer werd,  zijn kinderen opvoeden?

Vrijheid, blijheid.

We hebben de ketenen van de jaren '50 afgeworpen en bepalen nu zélf wat goed voor ons is.

De uitwassen van die situatie kennen we. 

Homo sapiens is geen vredelievende soort. Als bijvoorbeeld lichamelijk geweld door onze voetbalhelden niet altijd wordt bestraft en soms door trainers wordt goedgepraat, hoe moet een kind dan leren wat goed en fout is?

De wetgever is onduidelijk en afwezig, ouders weten het niet, de kinderen zoeken het onderling maar uit.

Geweld op straat is van alle tijden.

Maar het wordt van kwaad tot erger.

Geweldsgames, overmatig drankgebruik, in combinatie met drugs, kleine pakkans, lage straffen, overbevolking, slechte opvoeding, geringe sociale controle; dat kan alleen maar slecht aflopen!

De afgelopen week circuleren er nogal wat filmpjes op internet van kinderen die andere kinderen aftuigen. Schokkende beelden. Maar het is een soort geweld dat al decennia vóórkomt.

Wat er de laatste jaren éxtra gebeurt is dat óuders op de sociale media deze filmpjes van commentaar voorzien. Het verbale geweld dat daarbij wordt ingezet, vind ik minstens zo schokkend.

Niet elke ouder is even intelligent, en emoties doen rare dingen met ons.

Maar dit soort uitingen van ongenoegen lijken wel de norm te worden in ons ooit zo tolerante land.

Als we de agressie beter willen reguleren, dan wordt het hoog tijd dat de wetgevende macht in dit land begint met het goede voorbeeld te geven! 

Blijf in de debatten minimaal normale fatsoensregels in acht nemen. En lukt dat iemand niet, dan moet hij maar even een uurtje de kamer worden uitgestuurd.

Én we moeten nodig een publiek debat over normen en waarden organiseren. Op inhoud. 

Zodat we weer leren waar we staan met mekaar. En de samenleving weer zodanig leefbaar wordt dat we elkaar weer het licht in de ogen gunnen.

CITAAT:

America and Islam are not exclusive and need not be in competition. Instead, they overlap, and share common principles of justice and progress, tolerance and the dignity of all human beings.

Barack Obama

Tolerance is giving to every other human being every right that you claim for yourself.

Robert Green Ingersoll

OPVOEDING

Hoe voed je een kind op tot een zelfstandige, wéldenkende en verantwoordelijke volwassene?

Kennelijk zijn die drie begrippen kernwaarden voor mij. Hoe ik mezelf en anderen graag zie. Laat ik eens een poging tot uitleggen doen:

Zelfstandig ben je volgens mij als je in staat bent om (min of meer) zonder hulp van anderen te overleven. Of je erkent dat je hulp nodig hebt: je weet wanneer je iets niet zelf kunt en bent in staat tot en bereid om anderen te vragen jou te helpen;

Weldenkend is iemand die nadenkt over zijn doelen en daden, en in staat om de consequenties van zijn gedrag te overzien en daar verantwoordelijkheid voor te nemen;

Verantwoordelijk ben je voor je eigen welzijn én voor degenen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd. Je hebt een zekere controle over je gedragingen en impulsen, zodanig dat anderen niet hoeven in te grijpen in jouw leven. Je bent, kortom, niemand anders tot last. En je hebt een zekere mate van empathie, zodat je je kunt inleven in de behoeftes van anderen.

De meeste mensen die ik ken voldoen aan deze omschrijving. Een aantal echter ook niet, terwijl ze dat volgens hun verstandelijke en fysieke vermogens wel zouden kunnen.

Hoe ontstaat dat verschil?

Mensen(kinderen) worden op verschillende plekken opgevoed en gevormd: door hun ouders en overige familieleden, in het dagverblijf, op school, sportvereniging, door vriendjes, etc. Op tal van plekken doen we ervaringen en kennis op.

Een baby voelt zich het centrum van de wereld. Hij weet alleen : "Ik wil.....!  Nú!".

(Gezonde) kinderen zijn echter van nature geneigd om het goede te doen, en willen heel graag leren wat dat is, het goede. En zullen dan ook al redelijk snel hun impulsgedrag loslaten, als je hen op een goede manier begeleidt. 

Ouders zijn daar hartstikke onzeker over. Want wat is nou een goede manier? 

Niemand helpt hen daar structureel mee. 

Hier in Nederland moet je met je kind naar het "bureau", waar je je als onzekere ouder geneuzel moet laten welgevallen van simpele metingen die je thuis ook al had gedaan. Én kritiek als de motorische en verbale ontwikkeling van je kind niet exact volgens het plaatje verloopt. Iedereen weet dat de ontwikkeling van kinderen niet langs vaste lijntjes verloopt, behalve de medewerker van het bureau. 

Omdat dáár iets niet goed verloopt, en er geen adviezen en hulp op maat wordt gegeven, bedenken we in NL dat dan de leeftijd voor leerplicht maar omlaag moet.

En op wat latere leeftijd gooien we er gewoon een extra ritalientje in.

En nog later krijgt een losgeslagen jongere via jeugdzorg en de kinderbescherming een inkijkje bij justitie.

Zo lost de Nederlandse samenleving zijn opvoedkundige problemen op!

Natuurlijk, ik chargeer!

Want er gaat veel meer goed dan fout.

Maar ik overdrijf niet heel erg, toch?

Ik kan me écht niet aan de indruk onttrekken dat de samenleving van nu wel wat meer structuur, rust en discipline kan gebruiken. Als jongeren door drank- en drugsgebruik zó gestoord doen dat ze ambulancemedewerkers in elkaar slaan wanneer die een medemens proberen te redden, dan is er in de ontwikkeling van die jongeren ergens iets heel erg mis gegaan. 

Daar is geen enkele Nix-campagne tegen opgewassen.

Campagnes van de overheid zijn geen volwassen akties; ze zijn een afschuifsysteem.

Zoek het toch allemaal lekker zelf uit, is de boodschap.

Gevolg: Zoek op internet op "kinderen", en je zult zien dat het merendeel van de hits over problemen gaat. 

Zijn kinderen vooral een probleem???

Wat een rare samenleving zijn we geworden.

Inhoudelijke informatie en advies op maat op een zinnig moment is voor de overheid kennelijk te duur, maar zou jonge, met de opvoeding worstelende, ouders écht helpen. 

Bijsturen op jonge leeftijd is bewézen effectiever dan repressie op iets hogere leeftijd. En het zou een boel rotzooi voorkomen.

En waarschijnlijk dus veel goedkoper zijn....

Ik moet helaas constateren dat politieke en ambtelijke bestuurders in Nederland niet voldoen aan mijn uitleg van volwassenheid!

CITAAT:

Raising children is an incredibly hard and risky business in which no cumulative wisdom is gained: each generation repeats the mistakes the previous one made.

Bill Cosby

I think that enduring, committed love between a married couple, along with raising children, is the most noble act anyone can aspire to. It is not written about very much.

Nicholas Sparks

Before I married, I had three theories about raising children and no children. Now, I have three children and no theories.

John Wilmot

Raising children is an uncertain thing; success is reached only after a life of battle and worry.

Democritus

FAMILIAIR

Is ons bestaan louter toevallig?

Is ons bestaan voorbestemd?

Want zeg nou zelf, hóe groot was de kans dat je ouders elkaar ontmoetten, elkaar leuk vonden, en jou creëerden? 

Míjn ouders woonden bij elkaar in de straat, dus dat is niet zo moeilijk. Maar ze scheelden wel wat in leeftijd én moesten eerst een oorlog zien te overleven. So far so good. En na zes jaar huwelijk lukte het eindelijk een kindje te krijgen. 

Hallo, daar ben ik....!

En drie jaar later een zusje.

We lijken op elkaar, mijn zus en ik.

En we lijken op onze ouders. En onze voorouders. Onze namen komen al eeuwen voor in onze stamboom.

Opdat je maar weet waar je vandaan komt....

Maar de lijn eindigt bij ons.

We hebben beiden geen (eigen) kinderen.

Wél allebei een lieve man, maar geen nageslacht.

Hoe groot was díe kans?

Was dat evolutionair/biologisch voorbestemd? Of had het universum een ander plan met ons?

Ongetwijfeld.

Mijn zus en haar man hebben meerdere pleegkinderen opgevangen, en mijn man en ik één. We hebben dus een andere vorm gevonden voor het creëren van familiaire banden.

Dat is tegenwoordig overigens niets bijzonders. Families kunnen ongelooflijk ingewikkeld zijn, met stiefouders, -kinderen en -grootouders, adoptiekinderen, donorkinderen, lesbisch ouderschap, éénoudergezinnen, gedeeld ouderschap, uithuisplaatsingen, verbroken contacten, emigraties, etc.; wat is tegenwoordig nog normaal? Volgens mij bestaat er geen standaard meer!

Ik ben dan ook geen standaard-moeder.

En mijn ziekte maakte het nóg ingewikkelder. Maar toch voel ik me volwaardig moeder! Ook zonder genetische relatie kun je een intense gevoelsband hebben met een kind.

Hoe ontstaat zo'n gevoel eigenlijk?

Dat je ook zonder zwangerschap en barensweeën van een kind kunt gaan houden?

Verantwoordelijkheidsgevoel?

Behoefte aan genegenheid uiten en ontvangen?

Aangeboren neiging tot koesteren?

Klikt het met elkaar?

Samen tijd doorbrengen?

Leven onder één dak?

Dankbaarheid?

Strijd?

Confrontatie met jezelf?

Een ultieme kans om iets dóór te geven van jezelf?

Of nog andere dingen?

Of een combinatie?

Wie zal het zeggen?

Maar maakt het iets uit of moederliefde verklaard kan worden? 

Of is dat on-filosofisch?

CITAAT:

A mother’s love for her child is like nothing else in the world. It knows no law, no pity, it dares all things and crushes down remorselessly all that stands in its path.

Agatha Christie

[A mother] discovers with great delight that one does not love one’s children just because they are one’s children but because of the friendship formed while raising them.

Gabriel Garcia Marquez

You don't choose your family. They are God's gift to you, as you are to them.

Desmond Tutu