Tweede aflevering:
***
Leven in een gevangenis moet je leren.
Er gelden andere wetten. Er is sprake van een ernstige beperking in tijd en ruimte. Er zijn onbekende bedreigingen. Je maakt geen eigen keuzes meer, dat doen anderen voor jou. En er heerst een heel eigen dynamiek. Want jouw leven staat stil, en tóch: om je heen gaat het door. Je zit weliswaar binnen, maar je staat tegelijkertijd overal buiten.
Je levenspartner staat dan wel buiten, maar is ook niet meer vrij. Hij moet niet alleen zijn eigen leven leiden, maar hij lijdt ook aan de gevangenschap. Hij leidt een dubbelleven. Voor hem gaat de zorg voor de gevangene dóór en het leuke gaat verloren.
Wie staat er ooit stil bij het leven van de partners ván? Bij de gevangenen búiten de gevangenis?
Samen eenzaam.
Voor een gevangene geldt in elk geval dat je niet meer kunt doen wat je wilt. Zo maar even naar buiten lopen. Een eindje fietsen. Je hondje uitlaten. De was ophangen of de boodschappen doen.
Een glas water pakken. Naar de w.c.
Álles te moeten vragen....
Iemand anders bepaalt wát je eet en wanneer. Hoe laat je opstaat uit bed en er weer in gaat.
Je wordt omgeven door mensen, medegevangenen en cipiers, waar je in andere omstandigheden misschien nooit contact mee zou hebben gehad.
Hoe ga je daar mee om?
Létterlijk naar de gevangenis gaan is een opgelegde straf als je iets misdaan hebt. Schuld en boete; eigen verantwoordelijkheid; die helpen dan misschien bij het verwerken. Geen idee.
Maar als het lot je treft? Als je in een symbolische gevangenis terecht komt, bijvoorbeeld door ernstige ziekte, of als partner ván....?
Welke instrumenten zet je dan in om je gevangenschap te overleven?
Opgesloten worden is verlies van vrijheid. Verlies van het leven zoals je dat kende. Dat vraagt om een rouwproces. Dergelijke processen werken bij iedereen verschillend. Kübler-Ross heeft daarvoor een beroemd model ontwikkeld, maar ik weet uit ervaring dat mensen de fases soms in andere volgordes doormaken, met een onvoorspelbare tijdsduur, en dat sommigen nooit de laatste fase, acceptatie, bereiken.
Sommige mensen blijven bijvoorbeeld eeuwig in boosheid hangen.
Dat maakt het leven dan dubbel triest.
Ik denk dat ik van mezelf mag zeggen dat ik die acceptatie-fase heb bereikt. Mijn ziekte openbaarde zich 19 jaar geleden, dus mijn boosheid is al lang voorbij. Mijn coping-mechanismes, ontkennen, verdringen en negeren, zijn me uitstekend van dienst geweest. Mijn vermogen om het licht te zien in plaats van het donker, eveneens. Gewenning is belangrijk. Tot zover allemaal geen persoonlijke verdienste, maar toeval.
Mijn advies: als je ooit in een situatie komt waarin je je gevangen voelt, profiteer dan van gunstig toeval en voor het overige: ga uit van je kracht en zet die in!
CITAAT:
I like to help kids, work with kids in detention homes. Don't tell a kid what's right and wrong. He knows what's right and wrong. Find out what his attitude and his aptitude are; try to help him where he wants to go.
Police in China can do whatever they want; after 81 days in arbitrary detention you clearly realise that they don't have to obey their own laws. In a society like this there is no negotiation, no discussion, except to tell you that power can crush you any time they want - not only you, your whole family and all people like you.
I submit that an individual who breaks the law that conscience tells him is unjust and willingly accepts the penalty by staying in jail to arouse the conscience of the community over its injustice, is in reality expressing the very highest respect for law.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten